Δύο ποιήματα από την Εύη Γκάλαβου

 

Ύπνωση

 

 

Εκατοντάδες άστρα παγιδεύτηκαν

στον ουρανό με ήλιο απών.

Μπροστά στη θάλασσα

λίγα σκουπίδια στον αφρό,

μορφή γνώριμη γυναικεία

ντυμένη τις εμπειρίες της

ασθμαίνει σιωπηλή.

Σε παγωμένες πλάκες 

η ζωή όλη γραμμένη

με όλα τα φωνήεντα

με λειψά σύμφωνα

μετρά και συνυπογράφει

με το παρόν το μέλλον

που σβήνει στο χτες.

Τι και αν είχε αγκαλιά γεμάτη,

άδειασε στον βρώμικο αφρό.

Χτύπησαν κεραυνοί 

δίπλα σ’ ένα δέντρο.

Μεταμορφώθηκε σε παγκάκι

καταδικασμένο να πνίγεται 

σε κάθε παλίρροια χωρίς άστρα.

Φυλακισμένη στο παλιό σώμα

      Δεν είχε αποφασίσει, ήθελε να τρέξει, μα τα πόδια δεν υπάκουσαν και περπάτησαν πάνω στο ξύλινο πάτωμα γεμάτο ακίδες. Σκονισμένες αναμνήσεις στο πάτωμα και στους τοίχους, έμοιαζαν μικροσκοπικά σκουπίδια. Φύσηξε αναποφάσιστη. Είχαν γίνει ένα με το δωμάτιο, δεν άλλαζαν θέση. Δύο παράθυρα κλειστά, χωρίς κανένα εμπόδιο, μα χωρίς αντικείμενο. Πάσχιζε να μαντεύει τι έκρυβαν, δεν τολμούσε να τα πλησιάσει. Ίσως γνώριζε και έτρεμε στην ιδέα πως μάντευε σωστά.

   Συνομίλησε αιώνες πολλούς, ώσπου έμαθε το μυστικό που έκρυβαν πίσω απ’ την πλάτη τους. Πέρασε μια στιγμή από το μυαλό να στρέψει το βλέμμα έξω, η καρδιά τρόμαξε και το χέρι κοιμήθηκε στο σώμα για μια άλλη φορά. Ξάπλωσε με τις πληγές πάνω στις ακίδες όπως κάθε βράδυ, πόνο δεν ένιωθε, αιμορραγούσε εσωτερικά από την αδυναμία ν’ ανοίξει τα κλειστά βλέφαρα στο φως.

   Κάθε κύτταρο πυροδοτήθηκε από μια ξεχασμένη σταγόνα ζωής, φυλακισμένη στο παλιό σώμα. Αλλεπάλληλες εκρήξεις εκτίναξαν το σώμα. Αιωρήθηκε για μερικά λεπτά από το πάτωμα ψηλά, έσβησαν ανάσα και μυαλό. Κούφιο και βαρύ έπεσε με δύναμη στις ακίδες που χάθηκαν μέσα σε πληγές.

   Κάθε μέλος του σώματος αποστασιοποιείται από το όλον, διαμελισμένο τρέχει χωρίς σκοπό μέσα στο δωμάτιο με τα δύο παράθυρα. Η καρδιά χτυπά ακόμα, κοιτάζει λυπημένα και αναπολεί. Πλησιάζει κάθε μέλος, το φιλά στοργικά, το αγγίζει εγκάρδια, το μαγεύει με τη δύναμη της, το κολλάει πάνω της. Ένα. Τα σκόρπια, ένα ολόκληρο πάλι. Με καρδιά δυνατή, με βλέμμα καρφωμένο στο φως, με πόδια που υπακούν σε επιθυμίες και χέρια που εκτελούν. Τι σημασία έχει που έξω από το παράθυρο θεριεύει θάλασσα αδυσώπητα.