Τρεις μικρές ιστορίες από τον Νίκο Κυριακίδη

ΕΛΕΛΕΥ

Τότε ήρθε ο Αχιλλέας ερωτικός και βίαιος.

Παλιοαδελφή τα βράδια, αυστηρός σύζυγος τα πρωινά

και μονομάχησε με τον εχθρό εκτός των τειχών.

Και ξέραμε πως θα νικήσει,

όπως το έταξεν ο Άρης του ίδιου συναφιού,

όπως το θέλησε των Ελλήνων η στύση.

Όταν η μάχη τέλειωσε γρήγορα, θριαμβευτικά,

εκείνος κοίταξε το νεκρό βασιλιά.

Ήταν ένας πολύ μεγαλύτερός του

ένας χωρίς πολλούς έρωτες στο σώμα,

θα μπορούσε να είναι ένας λογιστής.

Ο Αχιλλέας  τρέχοντας πήγε στη σκηνή του

«Πάντα πλένεται μετά το φονικό».

Αλλά εκείνος απλά δάκρυσε-

-η Αχίλλειος πτέρνα του.

ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΕΣ

Διαλέγεις παιχνιδιάρικα ένα νούμερο

Μάλλον από τ’ όνομα.

Μετά πωρώνεσαι μαζί του, λες λογικές εξηγήσεις της επιλογής:

«Έβρεξε... ο στίβος είναι βαρύς, αυτός είναι λασπιάρης».

-Με την ευκαιρία. Γιατί πιστεύω κόντρα στο συγγραφέα

πως οι «Ευτυχισμένες μέρες», παίζονται σε λόφο κοπριάς;

Μετά φωνάζεις καρφωμένος πάνω στο νούμερο, στο όνομα.

Επιτίθεσαι, αντέχεις λίγο ακόμη, χάνεις τη θέση σου, λιγοστεύεις.

Αν έχεις καλή αγωγή ποτέ δεν βρίζεις το άλογο,

παρά τη θέλησή του, αυτά τα μέτρα ήταν ένας στιγμιαίος έρωτας.

Αλλά τον αναβάτη σίγουρα,

είναι ο ανάξιος άντρας της συνουσίας....

Άτεχνος, ανεπαρκής, συνήθως φοβισμένος.

ΦΙΛΗ

Σε ξέρω πια τόσο καλά,

που σαν σε δω στο δρόμο, δεν σου μιλάω.

Όπως συμβαίνει στον καθένα,

με τον τοκογλύφο του.