«Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ (ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΟ)» από τον Νίκο Κυριακίδη

Το βλέπεις ;

Σέρνεται χωρίς πόδια στην τρύπα του.

Χαίρεται -

Ακροατής περιγραφών, για το θανατικό τριγύρω.

Κάτι που δεν θα ’ρθει ποτέ να τον βρει.

Όνειρα, από που να φτάσουν……

Στοιχειωμένος στην αιώνια αϋπνία

Καμιά τρικυμία δεν τον πλησιάζει.

Κι αυτός -

ζηλεύει την αρκούδα.

Με την ηρεμία του ύπνου στο λαγούμι της.

Την αξιοπρέπεια στη πείνα, την απέχθεια στο κρύψιμο.

Ο πατέρας της κοπέλας

κάνοντας ολόκληρο ταξίδι, ψάχνει αυτόν που με το σάλιο

Μόλυνε τους αυριανούς του εγγονούς

Μάταια, όλα αυτά.

Μην ξαναμιλήσεις για ευθανασίες.

Να σου πω, τι νομίζω:

Συναντήθηκαν κάποτε σε πόλη καφετιά

Το τίποτε

Ο περαστικός

Κι ένα πικρό κορίτσι με σπυριά.