«ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ» από τον Νίκο Κυριακίδη

Θα μπορούσαμε να πάμε σ’ ένα λούνα παρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσύ θ’ ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ’ τα πιτσιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου
Θα τα ρωτούσες θα σ’ απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγώ θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω μη φυλακίσουν καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά, αυτόν που έχω δίπλα μου.
-Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες πριν έρθουμε
-Σκέφτομαι τι θα κάνω μετά
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπει,
αργά απόγευμα σούρουπο μπλαβί.
Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα πέθαιναν, καθυστέρηση...
.....δεν χωρούν  τα φέρετρα απ’ τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
«Οδηγέ, ξεκίνα»
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα ήμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
«Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θα ’μαι πάντα αόρατη
χιχι....δίπλα μου τη γλιτώνεις κι εσύ».
«Τη γλίτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ’ ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι».