Κάποτε, ήμουν κάποτε μια λωρίδα ουρανού
που ένωνε δύο κόσμους παράξενους,
κάποτε ήμουν μία λέξη γραμμένη ανάποδα: «ελπίδα»
στο τετράδιο μιας ταλαιπωρημένης ψυχής,
κάποτε ήμουν ένα χρώμα ξεβαμμένο στον πίνακα της ανθρωπότητας,
κάποτε, ήμουν κάποτε ένα δάκρυ σε παιδικό πρόσωπο
που έτρεχε κι αυλάκωνε το πρόσωπο μέχρι η χαρά να το διώξει,
κάποτε, ήμουν κάποτε ένα όνειρο, ένα τρεμάμενο χέρι,
μια ματιά ατίθαση, τολμηρή, ένας ανεμοστρόβιλος
που έψαχνε τη γη του να θερίσει
όχι πόνους μα μονάχα αληθινούς καρπούς.
Κάποτε ήμουν άνθρωπος
πριν γίνω βράχος σε μια έρημη θάλασσα,
πριν γίνω ατμός συμπιεσμένων συναισθημάτων,
πριν γίνω έκρηξη στη μοναξιά
γιατί το ψέμα είχα μάθει να πολεμώ,
τα σκοτάδια να σκορπώ
και να χαράσσω ήλιους και δέντρα
στο μέρος της καρδιάς.
Μα τώρα έγινα ό,τι ακριβώς στο παρελθόν μισούσα.
25/12/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου