«Οι ξημεροματιάριδες» του Γιώργου Η. Παγωνάκη

 

 

Οι ατιμίες ξυπνούν μαζί, αγκαλιά, με τα χείλη
στερημένα σε δρομάκια σάλιου, τα πρωινά.
Κανείς δεν χαρίζεται άσκοπα και άδοξα!
αν ναι, τότε μιλάμε για τους αδιάφορους και τους πρήχτες!
Η ματαιοδοξία του hangover προδηλώνει τις ευαισθησίες του ξενύχτη,
χωρίς να μετράει τα πατήματα και τα χιλιόμετρα βόλτας.
Όχι, μετράει τις τρύπες στο συκώτι, τα γαμήσια και τις ουσίες
που χρωματιστές μεταφέρουν καρναβάλια στα πρόσωπα.
Ο Βιάν δεν τόλμησε στις έγνοιές τους
"j' suis snob..."

Στην κουλτούρα της νύχτας, σκεπάζεται μαζί της και η ανοιχτή παλάμη
της κοινωνίας, τα κουτσομπολιά και οι δανεισμένες/εκλεγμένες εμπειρίες άλλων,
σκοπώντας στο γέμισμα της ώρας απέναντι σ' ένα ποτό ή κάβα. Η δουλειά
και οι εντυπώσεις που αφήνει κατέχουν πλέον περίοπτη θέση στη σειρά προτεραιότητας. Ο προβληματισμός, ταυτόχρονα απ' αυτούς χαρακτηρίζεται γραφικός.
Τα μπερδέματα των κορμιών είναι παραμύθι, όχι τύχη, παραμύθι.

Στα λουλούδια που δεν έχουν θεούς,
πιστεύουν όσοι δεν πιστεύουν σε αυτούς.
Ο τρελός όποτε εξομολογείται λέει αλήθεια
μονάχος του ξεχνάει όλη την αλήθεια.
Φαντάσου τα ανέμελα πως ξεφεύγουν με τον άνεμο
κλείνοντας δυνατά και απότομα μία πόρτα στον διάδρομο
και πέφτουν βαριά
στην κουβέρτα του Μπουκόφσκι αγκαλιά με το πορτραίτο του Ουάιλντ...