«ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ» από τον Νίκο Κυριακίδη

Ένα χαμόγελο  ντροπαλό χάσκει

και δεν εμφανίζεται.

Δίπλα ξύνουνε μάρμαρα,

κάποιο άγαλμα θα γεννιέται.

«Αγαπήσαμε εμείς.

Άσχετους, σχετικούς,

κυρίως ερήμην».

Έμεναν τα χέρια που σφίγγουν:

Τον εαυτό τους, κάποια αδέρφια τους

και σώθηκε η «επαφή» στα λεξικά.

Σκέφτομαι πως συνήθως γράφουμε βλακείες.

Παίζουμε με τις λέξεις,

πλάθουμε εικόνες ενώ προϋπάρχουν.

Φοβόμαστε τα πράγματα

ελπίζοντας στον απόντα εαυτό μας.

Κι αν το άγαλμα είναι κάποιου θαρραλέου;

Κι αν το χαμόγελο φωτίσει τη μασκαράτα;

Θα έρθει μια λούτρινη γυναίκα

 –υποθέτω τότε-

θα κάτσει αναπαυτικά στον καναπέ μας

κι όλα θα τα κοιτάζει.

Έτσι που να μην αισθανόμαστε

τίποτε, απ’ το τίποτε

στο τίποτε.