Ήρθαν οι μέρες της βροχής
πάνω σε πρόσωπα βουβά και πικραμένα,
ήρθαν ανάπαυλες που πνίγουνε ζωές
σαν αγριόχορτα σε δέντρα ξεραμένα.
Ήρθαν κραυγές που σπάζουνε σε τοίχους,
τοίχους οργής και λυπηρές προσφυγές ονείρων.
Ήλιοι που κάποτε πλέξανε στεφάνια
άστρα που πόθους ανάψανε μεμιάς,
ποιος πίστευε πως ο κόσμος ακροβατεί ακόμη
σε ουρανούς χαρακωμένους;
Μ’ ένα αιχμηρό «γιατί» βαθαίνουν οι πληγές,
σε θάλασσες πνίγει τον καημό της, η ελπίδα.
06/12/2012
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Όσο πιο πολύ στον πολιτισμό προχωράμε τόσο βουτάμε σε βαλτώδη εδάφη , αν αυτό είναι η εξέλιξη θα προτιμούσα πρωτόγονη να ήμουν και να σκάλιζα σύμβολα στα βράχια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εύστοχο το σχόλιό σας! Θα ήταν προτιμότερο να έχουμε έναν πολιτισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες παρά έναν πολιτισμό όπως τον σημερινό, που είναι θηριώδης και συντηρείται με τους νόμους της ζούγκλας, καλυμμένος πίσω από τις ψεύτικες ανέσεις που μας αποκοιμίζουν συνεχώς.
Διαγραφή