Τέσσερα ποιήματα της Άννας Ζαράρη από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της: «Ταξιδευτές Ονείρου».

Νυκτωδία αγάπης

Φουστάνι  κόκκινο  στου  φεγγαριού  την  απλωσιά.

Στροβιλίζεται  αρματωμένο  με  χάρη.

Κινήσεις  ρυθμικές, νοσταλγικές

ακυρώνουν  τη  λάμψη  των  άστρων.

Δε  χορταίνω  τα  μύρα  των   γιασεμιών.

Τα  διψασμένα  κύματα  της  νιότης   σου.

Διασχίζω  τη  θάλασσα  να  σε  φτάσω!

Διασχίζω  τα  βουνά  να  σ ‘ αγκαλιάσω!

Ανάμεσά  μας, ο  χρόνος  ατάραχος

βάζει  τρικλοποδιές.

Σιωπηλή   διαδρομή

Χαράματα  με  το  πρώτο  λεωφορείο

χαράσσω  την  πορεία  μου

σε  δρόμους  δύστροπους, βουβούς.

Πόσο  κοστολογούνται  οι  αναθυμιάσεις;

Οι  μορφασμοί  πόνου 

δε  συρρικνώνουν  τις  ληξιπρόθεσμες  οφειλές.

Το  ρυθμικό  τρέμουλο

αποκρυπτογραφεί  τις  ετοιμόρροπες  αντιστάσεις.

Λάγνα  ερωτηματικά

συμπληρώνουν  το  συνονθύλευμα  των  γρίφων

που  πιέζουν  το στήθος  μου.

Αναμφίβολα  εκποιούμαι !

Διεκπεραιωτής  μηχανικών  κινήσεων

συλλαβίζω  τις  ίδιες  πάντα, ανούσιες  λέξεις.

Υποταγή  σε  ακαταλαβίστικα  σχήματα

προσεχτικά  διαλεγμένα.

Βαριά  τα  βλέφαρα

σφυρηλατούν  άθελά   μου  το  εκμαγείο  του  φανταστικού.

Αλλοτινά  διλήμματα

μπερδεύονται  περίτεχνα  στις  σκέψεις.

Αποποιούμαι  την  τωρινή  μου  ιδιότητα.

Ελαφρώς  παραλλαγμένη  ζωή

ομοιοκαταληκτεί  με  το  μούδιασμα  των  χειλιών

αφαιρώντας  τις  πρωινές  στάσεις  του  λεωφορείου.

Μοναχική Πηνελόπη

Μη μου θυμίζεις τις λαβωματιές.

Το πανωφόρι μου στενάζει.

Παίρνω τους δρόμους με φεγγάρι στη χάση του

με πόδια βαριά σαν μολύβι.

Οι μαργαρίτες στο βάζο μαράθηκαν.

Η εγκατάλειψη σαν σάβανο με τυλίγει.

Επιδεικτική, μισαλλόδοξη

τι ζητάει από μένα;

Ένα τραγούδι τουφεκίζοντας τις ώρες μου

μια αστραπή στην κόχη του ματιού.

Ατσάλι χώνεται στις φλέβες μου.

Οι μνηστήρες αργοπεθαίνουν στα σκαλοπάτια μου

περιμένοντας την επιστροφή μου.

Μοναχική Πηνελόπη ατενίζω το πέλαγος

μήπως διακρίνω ν’ ανεμίζει το κάτασπρο πανί.

Η οργή του Ποσειδώνα στοιχειώνει τις νύχτες μου

γκρεμίζει τις γλαροφωλιές.

Ένα, ένα μαζεύω τα κομμάτια

ντύνω τις μέρες που δεν είναι Κυριακές.

Εξομολόγηση

Το  κερί  διαχέει  το  ασθενικό  του  φως

λιώνει…

λειώνει  την  τόλμη.

Στραγγίζει  το  γέλιο.

Βαθαίνει  τις  ρυτίδες.

Αλλοιώνει  τα  χαρακτηριστικά  μου.

Νύχτα  χωρίς  αστέρια

χωρίς  την  αποκοτιά  του  φεγγαριού.

Οι  απουσίες  με  συγκλονίζουν.

Πολύτιμα  κομμάτια  φαγώθηκαν  απ ‘ το  χρόνο.

Οι  άδειες  κρεμάστρες  στη  ντουλάπα  μου

αιμορραγούν.

Δεν  αντέχω  τον  καλπασμό  της  μοναξιάς.

Τυμπανοκρουσίες  πολέμου…

πολεμώ  το  παράλογο  της  ζωής

τη  γνησιότητα  του  πόνου.

Συγχώραμε  που  δεν  μπορώ  να  κλάψω.

Τα  δάκρυά  μου  δέθηκαν  κόμπο.

Αναπολώ  το  γνώριμο  που  ξεμακραίνει.

Δεν  μπορώ  να  το  φτάσω!

Τα  χρώματα  μπλαβίζουν  στις  χούφτες  μου.

Το  όνειρο  παραπαίει.

Σωπαίνω  ν ‘ ακούσω  τους  ψιθύρους  σου.

Σωπαίνω  ν ‘ ακούσω  τους  ρυθμούς του βιεννέζικου βαλς.

Λένε  ότι  ο  πόνος   λυτρώνει.