Δύο άτιτλα ποιήματα

Σαν όνειρα που γεύτηκαν για μια στιγμή τη λάμψη

εκείνα τα φλογάτα πάθη

που σπάζουν κάθε ερημιά!

Όνειρα ατιθάσευτα,

σαν αναμαλλιασμένα και λαχανιασμένα παιδιά

που κυνηγούν να πιάσουν στ’ ακρογιάλια μες τα χέρια τους,

εκείνα τα αγνά κι ελπιδοφόρα κύματα των πόθων!

***

Πίσω στους βράχους ήπιανε της μέρας όλο το φως

και δαχτυλίδια πλέξανε με των ταξιδιών τη μοίρα

κάτω απ’ του φεγγαριού το πλάνο κοίταγμα.

Καρτέρι κάνοντας στις ηλιαχτίδες με την απόχη της καρδιάς,

λουλούδια που βλαστήσανε μες των φιλιών τη γλύκα.

Σαν δυο σκιές της νύχτας σφιχταγκαλιαστήκανε

για να χαράξουν νέα ρότα στων κυμάτων τις ηδονικές κορφές

με τους αφρούς να παίξουνε, παιδιά αγαπημένα

σκορπώντας αρώματα φυκιών στων δελφινιών τις πλάτες!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης