Μέρες ακίνητη πάνω σ’ ένα κρεβάτι να τον περιμένεις.
Παγιδευμένη σ’ έναν άρρωστο έρωτα
πιο εθιστικό και από το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Είκοσι χρόνια «χαμένα» (αυτή είναι η λέξη τελικά).
Εσύ να καις τη ζωή σου γενναιόδωρα.
(Γιατί; Ξέρεις ότι θα ’χεις κι άλλη;).
Aυτό ποτέ δεν το κατάλαβα ολόκληρο.
Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνη, my love.
Σαφώς δυστυχισμένη.
Ως το τέλος. (Ποιο θα ’ναι;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου