"ΜΑΡΙΝΑ ή κόκκινες σπίθες" από τον Νίκο Κυριακίδη

 

Με αποχαιρέτησε χωρίς να γνωριζόμαστε.

Προφανώς δεν ήθελε να θυμάται.

«Δώστε πίσω τα παλιά μου μάτια».

Κανένα δεν έβλεπε

ήταν καλύτερα.

Αν ποτέ θα φύγω -είχα πει- θα είναι σεβασμός.

«Δεν υπάρχουν μόνο σιωπές Μαρίνα,

οι φωνές,

έρχονται από παντού.

Εσύ φοράς τα καινούργια σου μάτια άλλωστε,

τίποτε δεν ξεφεύγει.

Εσύ γνωρίζεις την αμηχανία των αγοριών,

-όπου γης-

ειδικά όταν καμώνονται τους ψύχραιμους.

Και γιατί να έχουμε παγωμένο αίμα Μαρίνα;

Κρύο περισσεύει, όπως κι ουρανός.

Μάλλον με θυμάσαι σαν κάτι που γελούσες κάποτε.

Αρνείσαι να μη γελάς πια.

Μουσικές

Χωρίς κανένα τέλος

Σαν θάνατος μασκαρεμένος

Σε μοναξιά.