"Η ΟΔΥΝΗ ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ" από τον Τίτο Ζώη

Κοιτώ τα γκρίζα χρώματα, απέναντι στον τοίχο

κι η πένα μου ανήμπορη να εκφραστεί με στίχο.

Θολώνει το συναίσθημα, στο σπίτι μου κλεισμένος,

με στοιχειωμένα όνειρα, στις σκέψεις μου χαμένος.

Το δώμα είναι ανήλιαγο, ο τοίχος με πλακώνει,

στης λίμνης τα λασπόνερα, το θέμα μου βαλτώνει.

Σκαλίζω την αλφάβητο, στοιχεία να ταιριάζω,

λέξεις με νόημα να βρω, στίχο γερό να φτιάξω.

Κρατά το χέρι δυνατά, την πένα μην αφήσει,

μα κείνη έμεινε βουβή, δεν θέλει να μιλήσει.

Ο στίχος έχει λαβωθεί από της θλίψης σφαίρα,

κι έμπνευση στη φυλακή, δεν παίρνει πια αέρα.

Τίτος Ζώης