«ΜΙΛΩ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» από την Ελένη Σέττα και τον Τίτο Ζώη.

 

-Ένα φεγγάρι ολόγιομο, απόψε με παιδεύει,

ο νους γυρίζει στα παλιά, με θύμησες παλεύει.

Σαν σε ταινία η ζωή, από μπροστά περνάει,

ποτίζει με, ροδόσταμο, φαρμάκι με κερνάει.

Κοιτώ του φεγγαριού ψηλά, το ασημένιο τάσι,

τη νιότη συλλογίζομαι, που έχει πια περάσει.

Φεγγάρι μου, στον ουρανό, τον κόσμο που γυρίζεις,

βλέπεις πολλά από ψηλά και μυστικά γνωρίζεις.

Ρίξε το φως φεγγάρι μου, φέξε να «περπατήσω»,

την ίσια στράτα να διαβώ, την άλλη ν’ αγνοήσω

κι ότι πληγώνει την ψυχή, πίσω να το αφήσω.

Να ξεχαστούνε τα παλιά, μπροστά να προχωρήσω.

-Μη του μιλάς του φεγγαριού, κανέναν δεν ακούει,

μον’ ταξιδεύει ανέμελο κι άμετρες θύρες κρούει.

Κι όποια ανοίξει και διαβεί, σκλάβα δική του μένει,

Καρδιά, ψυχή για λογισμός με άλυσο δεμένη.

Ελένη Σέττα - Τίτος Ζώης