Και μην ξεχνάς Ήλιε μου τώρα,
που θα βγεις από τη θαλασσοσπηλιά
σα λάγιαζες τα κρύα μεσημέρια
πως κάποιοι τη φλόγα από το κορμί σου
αδημονούν να κλείσουν
στο ερμάρι της στερνής ελπίδας.
Και του φωτός το θάμπος
με τη χούφτα θα μασούν
τα σύκα για να λιάσουν
τ’ Αυγουστιάτικα,
με κατακόκκινα μάτια
απ’ την πόρεψη της νύχτας.
Αποκαμωμένοι στη γη θα σκύψουν
για να την προσκυνήσουν.
Στους επιτάφιους φορούν λουλούδια
για να έχει η ζωή αντίκρισμα
στης γης το μεροδούλι.
Vicky Kostenas Lagdos
Poetessa
Zürich, 2. Februar 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου