«Παγιδευμένοι…» από τη Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη.

Άνθρωπε, 

παγιδευμένε στο χρήμα…

Μοιάζεις,

σαν περιστέρι 

ανάμεσα σε Συμπληγάδες

που δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις!...

Μακάρι

Να ’χα τη δύναμη

να όριζα αυτό που ακριβώς

ορίζει τη Δύναμη και την Αδυναμία σου!

Αν το χρήμα

είχε τη δύναμη να σε ορίζει «Δυνατό»,

δεν θα υπήρχαν Αδύναμοι και Φτωχοί…

Γιατί,

το χρήμα, Πλαστό,

Εικονικό δημιούργημα δικό σου είναι,

που ανά πάσα στιγμή μπορεί 

να το αναπαράγεις ή να το παραβλέπεις…

Ορίζοντας τον εαυτό του

«Υπέρ άνω χρημάτων!...».

Χρήμα!...

Μέσο ανταλλαγής, 

χωρίς ουσιαστική αξία˙

το μόνο που κάνεις...

Να ξεχωρίζεις τους δημιουργούς σου

σε πλουσίους και φτωχούς…

Πεινασμένους και χορτάτους… 

«Πολιτισμένους κι απολίτιστους…».

Έχεις τη δύναμη

να φτιάχνεις και να χαλάς…

Αλλά από μόνο σου

δεν μπορείς

να χτίσεις

κόσμους στερεωμένους

σε στέρεες κι ακλόνητες βάσεις!...

Πηγή Ψεύτικης Ευτυχίας, εσύ!...

Πηγή Ψεύτικης Λάμψης…

Αιτία μυρίων κακών.

Σαν ρευστό χρυσοκόκκινο φύλλο

μοιάζεις...

κάτω απ’ του δέντρου το κορμί

όταν υπάρχει νηνεμία. 

Οι ρίζες σου νιώθουν ζεστασιά!…

Μα σαν φυσήξει ο Βοριάς, 

ξεγυμνωμένο μένει το δέντρο

μέσα στην παγωνιά

δίχως πάπλωμα προστασίας…

Μα, αν ξεραθούν οι ρίζες σου,

νεκρωμένο θα καταρρεύσεις στη γη

σάπιο κουφάρι…

(Το ποίημα γράφτηκε Τετάρτη, 28 Νοεμβρίου 2012)