«ΔΑΙΜΟΝΙΟ» από τη Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη.

      

(Το ποίημα της Μαρίας Κολοβού- Ρουμελιώτη, με τίτλο: «Δαιμόνιο...», αφιέρωμα στον Σωκράτη, ανήκει στην Ποιητική Συλλογή: «Αχ, Ελλάδα μου, νεράιδα πληγωμένη»,  η οποία απέσπασε Α΄ Βραβείο στον 12ο Διεθνή Ετήσιο Διαγωνισμό του Λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ με θέμα: «Αχ, πατρίδα μου»).

Το «Δαιμόνιο» μίλησε πάλι.

Σου φανέρωσε την ασχήμια της σάρκας και τρόμαξες!

Σου χάρισε το κλειδί της ψυχής και λαμπρύνθηκες!

Είδες το κάλλος  του «Κόσμου» και μας κόσμησες!

Ανέβηκες Σφαίρες κοσμικές  και πρωτόγνωρες, χαρίζοντας 

το Άλας της Αιωνιότητας!…

Βούτηξες βαθιά και μακριά

Φορώντας την αιθέρια, ολόλευκη πανοπλία της Γνώσης

Έγινες πρόδρομος πριν τον Πρόδρομο,  ανοίγοντας δρόμο 

στον Έναν και μοναδικό Θεό!

Την έκφυλη ζωή  περιφρόνησες.

«Tων σκλάβων πράξη ταπεινή το γλεντοκόπημα», είπες

«Παγίδα η καλοπέραση στην ανώτερη αποστολή της ψυχής!»

Αδυνατίζοντας τη σάρκα, βαστούσες με παντοδυναμία  

τα πάθη της υλικής σου υπόστασης!

Άβατο φρούριο η ψυχή!...

Κει μέσα κατοικούνε Θεοί και Δαίμονες.

Κι ο δικός μου Θεός,  μου ανοίγει τα πλώρια  μάτια της ψυχής.

Με σπρώχνει στην οπή της πολεμίστρας να αγναντέψω.

Και σε θωρούν τα μάτια μου στην «Ηγεμόνη» να κοιτάς,

πως ανεβάζουν απ’ τις τριήρεις τα πανιά, στου Πειραιά το επίνειο.! 

Τον Αρτέμωνα να σιάζει τα «βαρούλκα».

Να ανεβάζουν  τα βαριά μάρμαρα ψηλά στον Παρθενώνα! Να τρίζουν τα τείχη του νησιού.

Τον αρχιερέα Διοπείθη ορώ, να ετοιμάζει στο βωμό θυσία.

καταντώντας το Μεγάλο Δία τοκογλύφο, που ζητά κέρδος

από κάθε ανθρώπινη πράξη.

Στον Αντισθένη, στον Κριτία, στον Σίμωνα, βλέπω πως  εξηγείς,

τον κύκλο της ζωής και του θανάτου.

Την άδηλη ώρα, που η αλυσοδεμένη με το σώμα -ψυχή, αγωνιά,

καθώς ψάχνει να μετουσιώσει με το Αιώνιο και το Καθολικό,

αμφιβάλλοντας ακόμη την αθάνατη δύναμή της!...

Πίσω στον Πειραιά, στο άρμα του Κριτία ανεβασμένη.

Βλέπω, πως φευγατίζουν την φτωχολογιά στα ξένα.

Μη λάχουν «κλήρο» καρπερό

και στεριώσει  νέα ορμητήρια η Αθήνα.

«Φανταχτερά  λουλούδια οι Θεωρίες των Σοφών

δεν σε βοηθούν το Σύμπαν μέσα σου να νιώσεις… 

Μόνο γνώμες αλλάζεις».

Μα αληθώς, ψηλώνει ο νους 

καθώς ακούω τον Σωκράτη, τον Παρμενίδη, να ομιλούν,

πάγκαλους λόγους στα περιβόλια του Κεραμικού να σπέρνουν!!!

 

(Οι στίχοι  έχουν γραφτεί  στις 23 Φλεβάρη 2012)