Ψευδαίσθηση από την Άννα Ιωαννίδου

Μέθυσα με το νέκταρ των φιλιών σου.
Μπήκες αυθαίρετα στ’ αμπέλι της καρδιάς
και τρύγισες τους καρπούς του Έρωτα.
Έπειτα έφυγες αθόρυβα σαν κλέπτης.

Κι εγώ έμεινα εδώ στο χορό των αισθήσεων
να βουλιάζω στη δίνη της μοναξιάς,
συντροφιά μ’ ένα μπουκάλι κρασί.
Μέρες τώρα, έγινε φίλος , αδελφός.
Είναι δίπλα μου.
Νιώθει το πάθος που καίει την ύπαρξη.

Τα βράδια άδεια, ανελέητα, δίχως ξημέρωμα.
Πίνω τον πόνο ως την τελευταία σταγόνα.
Θαμπό το κρύσταλλο του ποτηριού.
Με προσκαλεί να ζωγραφίσω την μορφή σου.

Σκοτεινό το δωμάτιο της απουσίας.
Μόνο η αντάνακλαση απ’ το φως του φεγγαριού
στ’ άλυκο χρώμα του κρασιού.
Η γεύση του μεστή,δυνατή,ζυμωμένη με τ’ άρωμα του Έρωτα.
Θυμίζει εσένα, που σφράγισες τ’ όνειρά μου
με μεθυσμένες ψηφίδες νοσταλγίας.

Κι εγώ έμεινα εδώ στην καταιγίδα των αναμνήσεων
ν’ ανιχνεύω το περίγραμμα των χειλιών σου
σε μισοτελειωμένα ποτήρια.
Παραδομένος στη ζάλη του ποτού, αναρωτιέμαι…
Είσαι αλήθεια ή μια ψευδαίσθηση στο μεθύσι του νου;

Τιμητική διάκριση στον διαγωνισμό ποίησης με θέμα ΕΡΩΣ-ΟΙΝΟΣ-ΑΜΠΕΛΟΣ