«Το παραθύρι των αναμνήσεων»
Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη
Για δες αυτό το σκεβρωμένο παραθύρι!..
Μοιάζει ως τρύπιο σουρωτήρι∙
μαζί του αγνάντευα τα όνειρα της νιότης
πλάι σ’ ανθούς αγάπης πρώτης.
Για δες! Μάτια τυφλά που καρτερούν το φως τους
κι αγροικούν τον ξάστερο κι αλαργινό παλμό τους∙
προσμένουν να’ δουν τη λάμψη της αυγής τους
μες απ’ τον τρόμο της κραυγής τους.
Φύλλα ξερά στη χειμωνιά, βγήκαν αγνάντιο
να μεταλάβουνε ξανά κρασάκι άγιο∙
στα σπλάχνα μου να γίνουν διάπυρο καμίνι
που θα σβηστεί με της ανάμνησης τη δύνη.
Άνοιξε παραθύρι μου τη νοσταλγία του ιππότη,
να ’δω που κρύβεται η πανοπλία μου η πρώτη!
Να ‘ρθω στο πλάι σου, ξανά οι δυο μας να τα πούμε∙
το γέλιο που ‘σβησε να βρούμε.
Άνοιξε παραθύρι μου! Το άσπρο μου πουκαμισάκι λιώνει..
στο σκουριασμένο σου καρφί τ’ ανάστημα του απλώνει!
Άνοιξε παραθύρι μου! Νύμφη νεκρή της φύσης έχω γίνει
που η σκόνη μου αιωρίζεται κι εσένανε τυλίγει !!!
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
Οι στίχοι γράφτηκαν 28 Ιουλίου 2013
Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη
ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ
Σαν παραμύθι θα σας πω μια ιστορία
που ένα παιδί στον κόρφο του την έχει κλειδωμένη.
Μια αλήθεια εκατόχρονη!
Σταυρό φορεί στο στήθος της
χαμόγελο στα χείλη
στα μάτια της τα δάκρυα του ωκεανού.
Σφιγμένο έχει στα χέρια της ζυμάρι,
στους ώμους της καρφιτσωμένο ένα άστρο.
Μια αλήθεια εκατόχρονη,
που ψέματα δεν γνώριζε και μόνο αλήθειες πρόσφερε!
Στο στήθος της είχε μια πληγή
που κάπου – κάπου αιμορραγεί.
Είναι η τελευταία αλήθεια της ζωής της!
Μαργαριτάρια απ’ τα μάτια της
στον κόρφο του παιδιού κύλησαν κι εκεί μένουν.
Λευκά μαργαριτάρια σαν το γάλα της,
λαμπρά σαν την λιακάδα.
Αμπαρωμένη μένει στον κόρφο του παιδιού
και περιμένει
ν’ ακούσει την αλήθεια που δεν ακούστηκε
την μοίρα της αλήθειας που δεν ειπώθηκε!
Αλήθεια, μάνα μου εσύ, μοναδική αλήθεια της ζωής μου!
Στον κόρφο μου σε κράτησα φυλακισμένη.
Λευκό μαργαριτάρι το φιλί σου κι η αγκαλιά σου αστέρι.
Γύρνα ξανά κοντά μου,
την αλήθεια που δεν ειπώθηκε να μάθεις.
Μάνα μου εσύ, μοναδική μου αλήθεια!
Είμαστε τώρα μακριά.
Μαζί θα είμαστε ξανά τη δεύτερη ώρα της ζωής μας
ν’ αφουγκραστώ όσα δεν μπόρεσες να πεις.
Αλήθεια μου Εσύ!
Μοναδικό σκοπό θα ψάλλω
θα τον σκορπήσω στ’ άστρα τ’ ουρανού
αντίλαλο να κάνει στα ακροπύργια.
Όλου του κόσμου τα χαμόγελα στα χείλη σου μαζεύτηκαν
και τα ‘κανες δικά μας.
Μ’ όλου του κόσμου τους καημούς γέμισαν το ποτήρι σου
και το πιες όλο μοναχή.
Θυμάμαι το τραγούδι σου ακόμη,
γριά κι εγώ εκατόχρονη
το τραγουδώ, σαν το μωρό
που το βυζί της μάνας του βυζαίνει
κι επάνω του κοιμίζεται.
Τα λόγια σου καρποί χορταστικοί
που μόνο αλήθειες ανασταίνουν:
Όμορφο αστέρι μου λαμπρό,
χαμόγελο όμορφο, γλυκό,
χίλιες για σένα οι προσευχές
στα χείλη μου χίλιες οι ευχές.
Άνθος μου Ανοιξιάτικο,
φρούτο Καλοκαιριάτικο,
ωκεανοί να ‘ναι οι χαρές
κι όλες οι πίκρες μακρινές.
Όμορφο αστέρι μου λαμπρό
χαμόγελο όμορφο, γλυκό,
γλυκό είναι το στόμα σου
κι αγγελικό το σώμα σου.
Άνθος μου Ανοιξιάτικο,
φρούτο Καλοκαιριάτικο,
όπου ο λόγος έχει ευχή
αυτό κι η γλώσσα μου θα πει.
Στολίδι της ζωής μου Εσύ
και της ψυχής μου γιασεμί,
χίλιες για σένα οι ευχές
στα χείλη μου χίλιες προσευχές.
Η τύχη σου τοίχο να μην βρει,
μόνο η ευχή μου ν’ ακουστεί
μέσα στους κήπους του Θεού
που όλους μας έχει κατά νου.
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
(Οι στίχοι ανήκουν στο βραβευμένο ποιητικό έργο: TA ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ)
«ΕΦΙΑΛΤΗΣ»
Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη
Με μια πλοχεριά καρύδια στο χεράκι το δεξί
και δυο ροδαλή σταφύλια σε καλάθι από ψαθί,
έτρεχα σε ανηφόρα για να μη με πιάσει η μπόρα
που απ’ το γιόμα είχε αρχίσει σε ετοιμόρροπο γιαπί∙
Και με πρόλαβαν οι φίλοι και μου ‘κλεψαν το σταφύλι
μες απ’ το καλάθι του Φουλή.
Κι είδα σε όραμα τον Βούδα, τον Ιησού και τον Ιούδα
κι έναν ήρωα αντάρτη σε φαρί,
Να φιλούν τον Αποστάτη και σε πληγωμένη πλάτη
να φορούν μια ιστορία ιερή∙
Και αγνάντεψα δυο κόσμους και χιλιάδες άλλους δρόμους
μέσα απ’ της ψυχής τη χαραγή.
Πήρα διάβασα Ελύτη, Παλαμά, Βαλαωρίτη
και του Ρίτσου τη «ΓΚΡΑΓΚΑΝΤΑ» ένα πρωί∙
Μου ‘ρθαν δάκρυα ποτάμια απ’ του Πλάτωνα τα χάδια
για μια «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» νέα και ηθική∙
Κι έγιναν οι φίλοι-φίδια... μα εγώ δάγκωσα δυο μήλα
απ’ του παραδείσου το δεντρί!
Ήρθαν άγγελοι ουράνιοι, στο μυαλό μου πόθοι λάγνοι
μέσα απ’ της καρδιάς την εκκλησιά∙
Κι οι εχθροί μου ‘γιναν σκύλοι και τους μοίρασα σταφύλι
με τα δυο μου χέρια τα φτωχά∙
Μα τρεμόπαιζαν τα μάτια, κι είδα γκρεμισμένα κάστρα
και μια μάνα να βογκάει σε εικονίσματα ιερά.
Κι όσο έπιανε η μπόρα…είπα, πως: «θα σβήσω τώρα
μέσα στου μυαλού τη λασπουριά»
Κι άπλωσε η Ελλάδα ομπρέλα, μα με είχε πιάσει τρέλα
απ’ του Έλληνα την τόση απονιά∙
Και με το δεξί μου χέρι, πέταξα άδειο το πανέρι
μες την κατηφόρα να βροντά.
« Άμα θες ψυχή μου «Λύσου» και μες το φιλί σου «Κρύψου»
τώρα που δυνάμωσε η βροχή...
Κι άμα θες ψυχή μου «Κλάψε», όμως στα Ιερά σου άσε
της χαμένης δόξας το κλειδί∙
Κι άμα θες να ξαναχτίσεις: βρες του Πλάτωνα τις λύσεις
κι ενός Δίκαιου Αριστείδη τη φωνή!!! ».
Μαρία Κολοβού- Ρουμελιώτη
( Οι στίχοι έχουν βραβευτεί από τον Όμιλο UNESCO Κεφαλληνίας και Ιθάκης κι από τον Λογοτεχνικό Όμιλο «'Ξάστερον » κατά τον 12ο Ετήσιο Ποιητικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου και Τέχνης «ΚΕΛΑΙΝΩ». Ανήκουν στην βραβευμένη με Α΄ Βραβείο ποιητική συλλογή: «Ax Ελλάδα μου, νεράιδα πληγωμένη»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου