Κτήμα Ιερό όλου του κόσμου

Μια σταλιά ονείρου κρατήσαμε στις παλάμες μας,

να πιούμε, αλλά η γεύση του… πικρή, δηλητήριο. 

Ήταν η λάμψη του υπέροχου ήλιου

που μας σκότωσε στ’ αλήθεια;

Ήταν το ζεσταμένο μάρμαρο

μέσα στου γλύπτη τα επιδέξια χέρια

που έπαιρνε πότε θεϊκή και πότε ανθρώπινη μορφή;

Η Ελλάδα, στάχυ ξεσπυρισμένο

να το μαδούν οι άνεμοι, σαν γαμψώνυχοι γύπες.

Αυτόχθονοι και ξένοι

φορούν τα δελεαστικά προσωπεία τους

μέχρι να φανούν τα χαμογελαστά αδέλφια μας·

της Μνήμης οι γόνιμες φωτιές,

οι ακτινοβόλες Υπάρξεις,

της Ακαδημίας του Πλάτωνα οι Δάσκαλοι

να περιφέρονται με τους λευκούς χιτώνες τους,

θέλοντας να φωτίσουν τους νέους με τις Νουθεσίες τους,

τον πόθο της Γνώσης να φυτέψουν

στις εύπλαστες Ψυχές τους.

Θα γράψουν πάλι

με την κοφτερή σκέψη που φεγγοβολά:

«Μακριά απ’ τους άπειρους «τάφους» του Πνεύματος

που φτιάχνουνε οι παγιδευτές της Συνετής ζωής!».

Με το δόρυ του Πάναγνου Φωτός,

τη γη και το πνεύμα μας θα προασπιστούμε!

Του Σύμπαντος η τέλεια γιορτή

και η εκμηδένιση του Λάθους

με το «Γηράσκω Αεί Διδασκόμενος»,

κτήμα Ιερό όλου του κόσμου!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης