Στο παιδικό βιβλίο αυτό παρουσιάζονται οι γοητευτικές εμπειρίες και περιπέτειες δύο παιδιών· του εντεκάχρονου Πέτρου που έχει κλίση στις κατασκευές, στις εφευρέσεις και γενικά στην τεχνολογία και της γλυκιάς Ελενίτσας, της ευαίσθητης γειτονοπούλας του. Και οι δύο μαζί «κλέβουν» το μυστικό της μηχανούπολης, ένα παλιό μαχητικό αεροπλάνο που ονομάζεται γέρο Τομ. Ο Πέτρος καταφέρνει να πιλοτάρει το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουν σ’ ένα άγνωστο νησί, στο «Νησί της Ελπίδας» που βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το νησί κατοικείται από τους ιθαγενείς της φυλής «Καμόα», οι οποίοι αν και επιφυλακτικοί στην αρχή, καλωσορίζουν τα δύο παιδιά και τα εμπιστεύονται, γιατί πιστεύουν σε μια άγραφη παράδοση πως τα παιδιά είναι εκείνοι οι ξένοι που περιμένουν, οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους εκεί μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, και θα οδηγήσουν το νησί τους πάλι πίσω στη χερσόνησο από την οποία είχε αποκοπεί, ύστερα από έναν προϊστορικό κατακλυσμό.
Τα παιδιά έχουν να εκπληρώσουν πρώτα μια μεγάλη αποστολή. Αισθάνονται τους κινδύνους της καταστροφής της ανθρωπότητας απ’ την εκμετάλλευση και την εξαγωγή του «αθάνατου νερού». Τους καταπιέζει η άμεση απειλή του υπερπληθυσμού της γης, εφόσον κανείς άνθρωπος σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα πεθαίνει. Τα δάση θα καίγονται και οι πηγές του νερού θα μολύνονται καθημερινά. Βάζουν λοιπόν σ’ εφαρμογή ένα πολυμήχανο σχέδιο…
Ποια ακριβώς σημασία έχει το «αθάνατο νερό» για τους ντόπιους κατοίκους και τους ξένους επισκέπτες του νησιού; Γιατί να μην υποδηλώνει τελικά μια διαρκώς ανανεωμένη αγάπη που πηγάζει από τις πλούσιες και ζεστές καρδιές, μιας αγάπης που δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε από λαούς, εθνότητες, θρησκείες και φυλές; Μιας αγάπης για ένα πρόσωπο που μπορεί να καταλήξει, μέσα από την παιδική ευαισθησία και το ονειροπόλημα, να μετατραπεί σε γόνιμο προβληματισμό για έναν πλανήτη που χάνεται· τη γη μας, για τη χλωρίδα και την πανίδα της που εξαφανίζεται… Η φιλία ανάμεσα σε τόσο διαφορετικά παιδιά, ο ενθουσιασμός και η τόλμη στην ολοκλήρωση της αποστολής τους μπορεί να δώσει παράδειγμα ακόμη και στους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους πως δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο ν’ αλλάξει η μοίρα του «πληγωμένου» πλανήτη μας προς το καλύτερο.
.Καλησπέρα σας φίλοι μου! Παρακάτω σάς παρουσιάζω μία επιστολή αναγνώστη του βιβλίου μου: "Το νησί και το αθάνατο νερό", που με χαροποιεί ιδιαίτερα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κύριε Ζαράρη
Το παραμύθι «Το νησί και το αθάνατο νερό» μου φάνηκε καλό. Πάρα πολύ καλό. Έχει υπόθεση, είναι γρήγορο, έχει δράση, πλοκή και περνάει με πειθώ τα σύγχρονα οικολογικά μηνύματα.
Οι πρωταγωνιστές «Πέτρος – Ελένη» είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι χωρίς ιδιαιτερότητες. Οι δεύτεροι πρωταγωνιστικοί ρόλοι «Μοκαντούσου», «Μπούα-Μπούα», «μάγος» πολύ πετυχημένοι. Και σίγουρα άριστος ο πρωταγωνιστικός του «πειρατή Μπρατσέρα».
Και σίγουρα σπουδαίος ο ρόλος του «Γέρο-Τομ».
Δεν καταλήγεις σε συμπεράσματα. Διατυπώνεις ανησυχίες στην αρχή αλλά αφήνεις να εννοηθεί ότι μπορεί η ανάπτυξη να είναι προσεκτική και δεμένη με το περιβάλλον και τους κατοίκους.
Δεν περιμένεις να δεις αποτελέσματα αλλά αφήνεις τον αναγνώστη με έναν επίγειο παράδεισο. Και αυτό είναι καλό και σωστό. Γιατί ακριβώς δεν έχεις σχόλια που πιθανόν να ήταν και αρνητικά. Είναι παραμύθι.
Εύχομαι κάποιος σκηνοθέτης να διαβάσει το βιβλίο σου και να ενδιαφερθεί.
Σταύρος Δασκαλάκης
Η άποψη της Σπυριδούλας Κόκκαλη για το βιβλίο μου:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το βιβλίο σας έχει ακριβώς ό,τι εγώ σαν εκπαιδευτικός και μητέρα θα ήθελα να διαβάσω σε ένα παιδικό βιβλίο. Αρκετή φαντασία, πλούσιους διαλόγους, περιβαλλοντολογικά και κοινωνικά μηνύματα και γλώσσα πλούσια αλλά κατανοητή για τα παιδιά. Το εύρος των θεμάτων με το οποίο ασχολείστε είναι μεγάλο και πιστεύω ότι οι μικρότεροι αναγνώστες δεν θα μείνουν ασυγκίνητοι αφού σίγουρα θα αγγίξει και τους πιο απαιτητικούς. Να είστε καλά και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο. Καλοτάξιδο!!!".