Κάστρο που πολιορκούν οι αναμνήσεις συνεχώς.

Η νύχτα χώνει το μαχαίρι της βαθιά,

ούτε άστρα προσκυνά

ούτε σε απάτες πέφτει.

Δίνει στον πόθο του ανθρώπου μια κλοτσιά

βυθίζει σκέψεις που απότομα ξεκινά,

δεν δίνει ευκαιρίες για τραγούδι.

Αλήτης χρόνος που τα όνειρα κοιτά

σαν να ’ναι λάθη που τον πλήγωσαν κι αυτά,

σαν να ’ναι λέξεις όπου κρύβεται

ο θάνατος για λίγο.

Σαν να ’ναι χέρια που αγκάλιασαν

με τρόμο τη ζωή

κι από τις φλέβες της ξεπηδούσε

μόνο αίμα και οργή.

Λέω να σταματήσω να περιγράφω τη γαλήνη,

έγινε κάστρο που πολιορκούν

οι αναμνήσεις συνεχώς,

ένας χορός σύγχρονων μαρτύρων.

21/12/2013

Λάσκαρης Ζαράρης