"Σχοινοβάτες" από τον Αντώνη Πυροβολάκη.

Όλοι  είμαστε  βουβές  κραυγές.
Ξεθωριασμένες  οπτασίες  ανεκπλήρωτων  ερώτων.
Μες  την  κοιλιά  του  κήτους  τραγουδάμε και  καπνίζουμε  σπείρες  γαλαξιών.
Τραγούδια, που  εξιστορούν  υγρούς  θανάτους  μεταρσιωμένης  σάρκας,
εξαγνισμένης  από  πέλαγα,  φλεγόμενα  καμίνια  της  αρμύρας.
  Στις  κορυφές,  στα  Ιμαλάια,  στις στέγες των  θεών
  κατακρεουργημένους,  οι  ενοχές,  στους  κόνδορες  θα  μας  ταΐσουν.
Κάποτε  που  και που  κρυφοκοιτάζουμε    το Ναζωραίο
να  ακροπατά  στις  ρεματιές  του  παραδείσου.
Μετά  αποκοιμιζόμαστε  στο  μαξιλάρι  της  αστροφεγγιάς,
                    νανουρισμένοι  από  των  μαινάδων  και  των
δράκων  τους  ρυθμούς,
    θωρακισμένοι  αλιείς  εκρήξεων, στο ναρκοπέδιο  του  πόνου.
Κρύβομαι  τις  γιορτές  μας  στη  σιωπή.
Τα  χρόνια  μας  σαν λυγισμένες  βέργες,  χτίζουν  χατιρικά  φωλιές
ανάπηρων  χελιδονιών,
που  φεύγουν κι  έρχονται με  δεκανίκια
και  τιτιβίζουν μες  το μέτωπα  μας,  νύχτες  από  συρματόπλεγμα  κι  αφιόνι.
Όλοι  είμαστε  οι  απόηχοι  μιας  απουσίας.
Τα  χείλη  μας  ροδοπέταλα,  που  κάποτε τα  φίλησε  ένας  πιωμένος
Ισκαριώτης.
  Νεκρών  είμαστε,  αρρυθμίες,  στα  φυλλοκάρδια  των  μαρμάρων
και  σπάμε με  τις  μολυβένιες  λέξεις  μας  των ρολογιών  τους  λεπτοδείκτες.
Τα  σμαραγδένια  ακροδάχτυλα  μας  ακουμπάμε  στις  φωτιές  της  τρέλας
ενώ  στο φως  μιας αθωότητας,  αντιφεγγίζει  στην ψυχής  μας  ενός
Ρεμπώ  ο  σκόλοπας.
Όλοι  αναμνήσεις  είμαστε, θολές  σκιές  σε  δακρυσμένες  καταχνιές.
Διαξιφισμοί  σημείων στίξης  έγινε  η  δίψα  μας  για  ελευθερία.
Του  σκοταδιού  οι  μαριονέτες  κι  οι  κομπάρσοι,
της  νύχτας,  γίναμε  οι  αργυραμοιβοί.
  Τα  έργα    με  χέρια αναιμικά  αυνανίζονται    αθανασίες.
Όλοι  είμαστε  στιγμιαίες οσμές  σύννεφων  περαστικών, στη  χημική
μας ζάλη  ευτυχισμένοι,
  φαύλοι, κενόδοξοι  και  μόνοι.
Του  μάταιου  οι  ακτιβιστές, από  της  πίκρας  το σχοινί,  οι
καταδικασμένοι  σε  μια πτώση,  σχοινοβάτες.