Κριτικό Σημείωμα της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη για τη Συλλογή σύντομων πεζογραφημάτων του Λάσκαρη Π. Ζαράρη: «Η θάλασσα που μας ενώνει», Εκδόσεις Ήρα Εκδοτική, 2012.

 

   «Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ» λέγεται η συλλογή σύντομων πεζογραφημάτων του εκλεκτού λογοτέχνη Λάσκαρη Π. Ζαράρη που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Ήρα  Εκδοτική.

   Μέσα στις σελίδες του βιβλίου του παρελαύνουν διηγήματα λαογραφικά, κοινωνικοπολιτικά, μυστηρίου και πάθους, αφηγήματα με μορφή ημερολογιακής καταγραφής γραμμένα με τη μοναδική γραφίδα της πένας του συγγραφέα. 

   Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης χρησιμοποιεί επί το πλείστον  στις αφηγήσεις του Α΄ Ενικό πρόσωπο  και λιγότερο Γ΄ Ενικό∙ στις περιπτώσεις που θέλει να διαχωρίσει τη θέση του από τον κεντρικό ήρωα της κάθε ιστορίας του. Μπαίνει  στη θέση των ηρώων του και αφηγείται της βιωτής τους τα δρώμενα διεισδύοντας στον ψυχικό τους κόσμο, δημιουργώντας έντονες εικόνες στον αναγνώστη  και  κάνοντας τους ιδίους τους αναγνώστες: κοινωνούς των βιωμάτων των ηρώων του. 

   Είκοσι διηγήματα ολοκληρώνουν το παζλ του συγγραφικού αυτού έργου κι αναμοχλεύουν ιστορικές στιγμές που έχουν χαθεί στα βάθη των αιώνων,  ιστορίες ανθρώπων του μόχθου που αναζητούν μια καινούργια ζωή, έναν φωτεινό ήλιο που θα τους ζεστάνει και θα αναπτερώσει την ελπίδα και την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο. 

   Πέρα απ’ το ταλέντο συγγραφής  και την αγάπη για τη λαογραφία που διακατέχει τον συγγραφέα, σίγουρα χρειάστηκε έρευνα και πολύς κόπος για τη συγκέντρωση  όλων αυτών των πληροφοριών που αναγράφονται  σε αυτό το συγγραφικό έργο.  Χρειάζεται η ιστορική γνώση.

   Ανθρώπινα δράματα - ιστορίες ανθρώπων που τις έζησαν, έρχονται κοντά μας φορτωμένοι το δοιάκι  που η μοίρα τούς επιφύλασσε, μαχόμενοι με τα πάθη,  αγωνιζόμενοι πάντα για το καλύτερο. Μερικοί από τους ήρωες τα καταφέρνουν ευκολότερα… πάντως: όλοι δίνουν το δικό τους αγώνα! Αληθινοί και φανταστικοί ήρωες –δεν έχει σημασία- κουβαλούν στην ψυχή και στο σώμα τους τα σημάδια απ’ τους καπνούς του πολέμου, αλλά και τα σημάδια  από τις φλόγες που μπορεί ν’ ανάψει η ζωή κι ο έρωτας…

   Με γραφή που εκπροσωπεί  όλα εκείνα τα στοιχεία που εμπλουτίζουν τον διδακτισμό σε δύσκολες εποχές∙ σαν ρέουσα  πηγή φωτός που διαλευκαίνει τεφρές – σκοτεινές  σκέψεις και τις αφήνει καθαρές κι ολοφώτεινες. 

   Ηρωικές μορφές που αντιστέκονται πεισματικά στη φθορά και στην ηθική κατάπτωση συναντά ο αναγνώστης μέσα σ’ αυτό το συγγραφικό έργο. Μέσα σε τόπους, στη γωνιά εκείνη που οι Τούρκοι ονόμασαν «Χρυσό κήπο», οι πρόσφυγες - άνθρωποι προς φυγή, υπήρξαν τα λουλούδια που ξεριζώθηκαν για να φυτρώσουν ξανά απλώνοντας τις ρίζες τους σε νέες πατρίδες.

   Ο συγγραφέας κάνει  την ενδοσκόπησή του  και με την πένα εστιάζει  την προσοχή του στην ψυχή των  προδομένων ανθρώπων∙  μέσα απ’ το φως των ματιών και τη λαχτάρα της ψυχής, δίνει ελπίδα στον αγώνα της καινούργιας τους ζωής, φροντίζοντας να κρατηθεί ζωντανή η Φλόγα της Ιστορίας των Αλησμόνητων Πατρίδων τους. «Με τον Σταυρό μας το έθνος μας πάντοτε ανασταινόταν στις δύσκολες στιγμές» θα μας πει  στο διήγημα: «Το παραμύθι που γλίτωσε απ’ τις φλόγες» των σελίδων 27-32 του βιβλίου του.

   Σαν τον ήρωα «Διαμάντη»  προσπαθεί να μας μεταδώσει το απόσταγμα της γνώσης  εξιστορώντας μέσα στα διηγήματά του «το άλας της ζωής τους».

   Βάζοντας ως αρχή τη ρήση: «Η μόρφωση αλμυρίζει τη ζωή», παίρνω την ευθύνη και λέγω, πως εμείς που είμαστε «μπανταράκ’ς», δηλαδή απλοί άνθρωποι του λαού, μελετώντας τις σελίδες του βιβλίου του κύριου Λάσκαρη Π. Ζαράρη, μπορούμε με σεβασμό  ν’ αφουγκραστούμε τις διδαχές των ηρώων του. Απ’ το διήγημα: «Η παράξενη ιστορία του αλόγου», ακούγεται ακόμη η φωνή του μπάρμπα- Θόδωρου κι ο ιδρώτας του που πότιζε τη χέρσα γη για να καρποφορήσει, δίνει τροφή στους απογόνους του. Με τις εθιμοτυπίες του  ζωντάνεψε την όμορφη ζωή του Εύξεινου Πόντου και την ονειρική απάντηση που έδωσε για τη «Μπαμπούσκα του» φανερώνεται ολοκάθαρα το αγνό κι  αρραγές του χαραχτήρα του∙ όσο για την παραξενιά του αλόγου του, τον ονομαζόμενο: «Ρωμαίο», θα σας ειπώ χαριτολογώντας, πως: «Ο Ρωμαίος είχε Ελληνική Ανατροφή  και  δεν του άρεσε καθόλου η ξενόφερτη κουλτούρα!!!..».

   Αρκετοί ήρωες δίνουν ευτυχισμένοι το χέρι στους αγγέλους για να βιώσουν την αιωνιότητα. Κι αξίζει να λέγονται ήρωες όλοι εκείνοι που ενήργησαν με αυτοθυσία και μάλιστα σε ξένο τόπο. Ανδρειωμένος είναι ακόμη εκείνος που με ψυχικό σθένος απαρνιέται όλες τις φθαρτές – θνητές του αδυναμίες.

   Ο συγγραφέας αν και πρακτικός άνθρωπος, δεν αντιστέκεται στη φλόγα της φαντασίας, αλλά ούτε και στη δυναμική της. Αληθινά και φανταστικά (δεν έχει σημασία), συμπορεύονται και αλληλοϋποστηρίζονται δημιουργώντας ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης ιδεών, συνθηκών, καταστάσεων, δίνοντας στον αναγνώστη μαθήματα πίστης και ηρωισμού: «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθιά  πως πλησιάζει η ώρα να επωμιστούμε τις ευθύνες μας και να διεκδικήσουμε… με σθένος!». Ο λόγος του δυνατός και ξάστερος σφυρηλατεί και αγρυπνεί τις συνειδήσεις.  Σαν ανήσυχο πνεύμα, δεν επαναπαύεται και ξεσκεπάζει τα κιτάπια του χρόνου και της μνήμης.  Εκμεταλλεύεται γεγονότα κι  ως κατακλείδα των ιστοριών του  μας αφήνει και ένα ισχυρό  δίδαγμα - μάθημα∙ σαν εκπαιδευμένος στρατιώτης σε μελετημένη παράταξη στο πεδίο της μάχης.

   Επειδή: «Ο επιμένων νικά», έτσι κι ο συγγραφέας Λάσκαρης Π. Ζαράρης βγαίνει νικητής σε μια ακόμη προσπάθεια του. Κι αυτή η προσπάθεια πήγαζε μάλλον από βαθιά  επιθυμία ν’ αφήσει στις επόμενες γενεές μια ιερή κληρονομιά, ένα μνημόνιο ψυχικής κατάθεσης. Ως γνήσιος Έλληνας, κατέθεσε με ευλάβεια στις λευκές σελίδες του βιβλίου του,  ό,τι καλύτερο πηγάζει απ’ την ψυχή του.

Με σεβασμό κι εκτίμηση  

Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη

(Πηγή:  Άδυτες Διαδρομές,  http://mariakolovouroumelioti.blogspot.gr).