Κριτική παρουσίαση της κ. Καίτης Λειβαδά για το παραμύθι του Λάσκαρη Π. Ζαράρη «Μία σημαντική αποστολή», που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Αριάδνη», τεύχος 80, Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2013.

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ –

ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ.

   Ο νέος λογοτέχνης Λάσκαρης Π. Ζαράρης, έγινε γνωστός στο λογοτεχνικό χώρο, αμέσως με τις πρώτες του εμφανίσεις. Πεζογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος άρχισε να σαρώνει τα λογοτεχνικά βραβεία. Έκπληξη! Ποιο είναι αυτό το καινούργιο όνομα! Οι χρήστες του ίντερνετ ήδη γνώριζαν το Λάσκαρη Ζαράρη από την ιστοσελίδα του, όμως το έργο του δεν είχε ακόμα διαδοθεί. Ακολούθησε τότε η έκδοση μιας σειράς βιβλίων του: το ένα μετά το άλλο, τα βιβλία με ποίηση και με πεζογραφία αποδείκνυαν με τον πιο περίτρανο τρόπο πως η κρίση που του απένειμε τα βραβεία, δεν δεχόταν αμφισβήτηση. Κρατώ στα χέρια μου το παιδικό βιβλίο «Μία σημαντική αποστολή», επιμελημένο και με ωραία εικονογράφηση. Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης είναι ένας ταλαντούχος λογοτέχνης που διαπρέπει σε όλα τα είδη, γιατί το «έχει» (έχει όχι μόνο έμφυτο ταλέντο, αλλά έχει κατακτήσει και τη γνώση της λογοτεχνικής γραφής).

   Χρησιμοποιώ αυτό το στυλ, (επεξηγώντας μια φράση) για να σας εισαγάγω στο στυλ γραφής τού Λάσκαρη Π. Ζαράρη στο παιδικό βιβλίο. Ο Λ. Π. Ζ. επιδίδεται σ’ αυτό το είδος, το παιδικό, όπου χρησιμοποιεί ο ίδιος αυτό το στυλ της επεξήγησης, διδακτικά και παιδαγωγικά, για να γνωρίσουν τα παιδιά το νόημα μιας δύσκολης καινούργιας λέξης. Λέει κάπου π.χ.: «Ο νικητής θα λάμβανε το βραβείο «Σεβασμού και ικανότητας μεταξύ των ζώων». Θα κρινόταν στο κατά πόσο επιτυχημένη ήταν η μεταμφίεση (μασκάρεμα) στην ομοιότητα με τα ζώα που υποδυόταν (παρίστανε)…».

   Η πηγαία έμπνευση, η υπευθυνότητα και το μεράκι (όποιο είδος κι αν γράφει), φανερώνουν το ταλέντο τού συγγραφέα μας που είναι και ο ίδιος πατέρας μικρών παιδιών.

   Ήδη από τον Αίσωπο έχουμε τους πρώτους μύθους, όπου τα ζώα εμφανίζονται με ιδιότητες ανθρώπινων χαρακτήρων. Γνωστοί και οι μύθοι του Λα Φοντέν, αλλά γνωστά και τα παραμύθια με ζώα με ανθρώπινους χαρακτήρες και από τους Βυζαντινούς. Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας με το Λύκο έγινε κλασικό, παγκόσμια. Οι λαογραφίες όλων των λαών βρίθουν από το είδος αυτό που εκφράζει την ανάγκη του ανθρώπου να ψυχαναλύσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό, να τον παραλληλίσει με τα ζώα, να ανακαλύψει τη σχέση του με αυτά, αλλά να εκφράσει αλληγορικά τα βιώματά του και τις μύχιες αλήθειες του (όπως π.χ. στην Κοκκινοσκουφίτσα) και κυρίως για να διαπλάσει τις ψυχές των μικρών παιδιών και να τα διαπαιδαγωγήσει. Το σύγχρονο παιδικό βιβλίο δεν είναι το παραμύθι όπως το ξέρουμε. Έχει συγκεκριμένο παιδαγωγικό στόχο και σκοπό. Εδώ κρίνεται και η φαντασία του συγγραφέα για τον σκοπό που υπηρετεί. Έχουν δει το φως της δημοσιότητας βιβλία και βιβλία για παιδιά, με φανταστικούς κόσμους. Και έχουν διαπλασθεί ψυχές και ψυχές παιδιών μέσα σ’ αυτούς…

   Το βιβλίο του Ζαράρη διαβάζεται άνετα και ευχάριστα και αυτό οφείλεται πρώτα απ’ όλα στον ρέοντα λόγο του με το πλούσιο λεξιλόγιο και την αμεσότητα της έκφρασης, τόσο στις περιγραφές και τα διδάγματα, όσο και στους διαλόγους. Έχει ωραία πλοκή και θέμα με στόχο και σκοπό ευγενικό: Τα οικόσιτα ζώα αποφασίσουν να πάνε να βρουν το φίλο τους το Νίκο στο Νοσοκομείο, να μάθουν τι συμβαίνει, πώς είναι, να του συμπαρασταθούν. Στο δρόμο συναντάνε ένα λύκο και την αποξεραμένη λίμνη Κάρλα. Εδώ μυούνται τα παιδιά στο ρόλο των άγριων ζώων, στη Φύση και στην προστασία του περιβάλλοντος και όχι στην καταστροφή του.

   Το βιβλίο του Λάσκαρη Ζαράρη «Μία σημαντική αποστολή» είναι διδακτικό, μορφωτικό και ψυχαγωγικό. Ο συγγραφέας πέτυχε διάνα το στόχο του.

Καίτη Λειβαδά

Φιλόλογος – Κριτικός της Λογοτεχνίας –

Εκδότρια του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Νέα Αριάδνη».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΝΕΑΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ: Πιστεύω ότι ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων πρέπει να είναι χαρισματικός. Το παιδικό βιβλίο είναι το πιο δύσκολο να συγγραφεί, με την έννοια ότι είναι και το πιο υπεύθυνο. Ο συγγραφέας του το ξέρει πολύ καλά ότι απευθύνεται στις τρυφερές ψυχές των άπραγων παιδιών και ότι ένα βιβλίο του μπορεί να καθορίσει ακόμα και όλη τη μετέπειτα ζωή τους. (Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι αρμόδιοι των Επιτροπών των σχολικών βιβλίων του Υπ. Παιδείας και η κοινωνία, σύλλογοι γονέων, οι εκπαιδευτικοί, αν και εφόσον διαπιστώνουν ότι ένα σχολικό βιβλίο καθοδηγεί τα παιδιά, τη σκέψη τους, την ψυχή τους, τη διάθεσή τους, τον χαρακτήρα τους σε λάθος δρόμο, πρέπει αυτό να το καταγγέλλουν. Να το καταγγέλλουν, έτσι απλά! Τους αρμόδιους – αναρμόδιους αυτού του είδους, πρέπει η κοινωνία να τους στείλει να καθίσουν στο σκαμνί. Ίσως έτσι να αρχίσει να ευαισθητοποιείται και να αφυπνίζεται και η «Ωραία Κοιμωμένη», η Ελληνική Δικαιοσύνη. Και να ανακτήσει το αίσθημα ευθύνης απέναντι στις νέες γενιές, που το έχει χάσει). Αλλά και η ευθύνη των κριτικών μεγάλη. Τα παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν είναι πολλά. Οι κριτικοί της Λογοτεχνίας οφείλουν να τα αξιολογούν, οφείλουν να πάρουν θέση, πράγμα που το αποφεύγουν.