Ερωφίλη.

 

Τα χρώματα του δειλινού ξεχώρισαν

κι η φύση γύρω συγκεντρώθηκε στα δυό σου χέρια.

Ο ουρανός και η βροχή τραγούδαγαν

και στα χλωμά σου μάγουλα ταξίδευαν το φως,

ενώ τα σύννεφα χαρούμενα σκορπούσαν ευτυχία,

σπέρνοντας ερωτικούς παλμούς

σε δυο καρδιές που άνθιζαν

κι ο κόσμος μέσα τους γαλήνευε

μ’ ένα φιλί ή ένα βλέμμα.

 

Με των ονείρων τη βαθιά ματιά,

ο αντρειωμένος άνεμος ξεσπούσε

χρόνια θλιμμένα ξεθωριάζοντας

με της ψυχής το βάλσαμο,

έργο αληθινού Θεού, του Έρωτα

που μοίραζε φωνήεντα αρμονίας

και στάλαζε το νέκταρ της ζωής.

 

Γλυκιά μνήμη της θάλασσας

και μυρωμένη αγάπη από αλμύρα,

η αιωνιότητα σε βάφτισε

για ν’ αντέχεις πιο πολύ,

Ερωφίλη

αντί Αθανασία.

 

02/09/2008

 

Λάσκαρης Π. Ζαράρης