Τι είναι η ποίηση και ο ποιητής.
Ο Σεφέρης επικαλείται τη θεία χάρη :«Δεν θέλω παρά να μιλήσω απλά να μου δοθεί ετούτη η χάρη» !
Δεν είναι δυνατόν να δοθεί η θεία χάρη στον ποιητή εάν δεν γίνει μάρτυρας. Ουσιαστικά, η ποίηση είναι μαρτυρία που προσφέρεται ως αποκαλυπτικός λόγος. Γίνεται μάρτυρας ο ποιητής μέσα στον ψεύτικο κόσμο γιατί μένει πιστός στην αλήθεια και το δίκαιο, ηθικά ασυμβίβαστος. Διατηρεί την επαφή του με τη ψυχή και τη συνείδησή του κι ως ακροατής του θείου θελήματος υπηρετεί το απόλυτο. Δεν παραχωρεί την προσωπική του ελευθερία σε κανένα σχήμα ζωής, αυτό διατηρεί ζωντανή και ασυμβίβαστη την ύπαρξή του. Ο ποιητής δεν βρίσκεται στη γραμμική έννοια του χρόνου καθώς η εγρήγορση τον συνέχει, βιώνει συνειδητά το παρόν, που είναι σχετικό με την αιωνιότητα.
Ο ποιητής καθώς διέρχεται τη σχετικότητα, έχοντας συνειδητά μετοχή σ’ αυτήν δεν χάνει τη μνήμη, α-λήθη. Γνωρίζει καλά πως κάθε απώλεια της μνήμης θα σημάνει την απώλεια της ψυχής και της συνειδήσεως. Ο καθένας φέρει μέσα του ένα μέρος του ψεύτικου κόσμου, ο ποιητής έχει απαλλαγεί, διαφορετικά δεν είναι ποιητής.
Η αλλοτρίωση που επήλθε, γενικότερα, των ανθρώπων από το συμβατικό και συμβιβαστικό τρόπο ζωής, προσφέρει στον ποιητή την αίσθηση της ερημιάς. Την «ερημιά» την αισθάνεται ως υπαρξιακός άνθρωπος και καθώς δεν υποκαθιστά τη σχέση του με την αλήθεια, δεν τη «διασκεδάζει». Είναι ασυμβίβαστος και μη συμβατικός ο ποιητής.
Η αλλοτρίωση έγινε ασυναίσθητα και ασυνείδητα, το «εγώ» υποθάλπει την υπαρξιακή αλήθεια. Έτσι, η φυλακή αυτή, γίνεται ευάρεστη δεν είναι δραματική, αντίθετα από τον υπαρξιακό άνθρωπο, ο οποίος δεν υποκαθιστά την ανάγκη της αλήθειας και του συνυπάρχειν . Ο συμβατικός τρόπος ζωής, ο οποίος είναι άσχετος με την αλήθεια της υπάρξεως, ορθώνει τείχει τα οποία, όπως λέει και ο Καβάφης, δεν αντιλαμβάνεται ότι υψώθηκαν γύρω του και τον έκλεισαν μέσα!
Αν υπάρχει μία ελπίδα για να αποσπασθεί ο άνθρωπος από αυτό το τέλμα, αυτή είναι η επίγνωση της αλήθειας του, την οποία δεν αλλάζει με τίποτε ψεύτικο και με κανένα υποκατάστατο. Η αλήθεια είναι το οξυγόνο της ψυχής.
Εμείς με τη ψυχή μιλάμε
Κι όχι με το στόμα.
Γυμνοί από στολίδια
Από κάτι αβυσσαλέες
Ρωγμές βγαίνει η φωνή μας
Άλλοτε έρποντας κι άλλοτε πετώντας
Βουτώντας τα φτερά μέσα στον κίνδυνο
Περάσαμε στην αντίπερα όχθη
με τη ψυχή στο στόμα.
(Ποιητ. Συλλ. ΑΠΟΣΤΑΣΗ)
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Ο Σεφέρης επικαλείται τη θεία χάρη :«Δεν θέλω παρά να μιλήσω απλά να μου δοθεί ετούτη η χάρη» !
Δεν είναι δυνατόν να δοθεί η θεία χάρη στον ποιητή εάν δεν γίνει μάρτυρας. Ουσιαστικά, η ποίηση είναι μαρτυρία που προσφέρεται ως αποκαλυπτικός λόγος. Γίνεται μάρτυρας ο ποιητής μέσα στον ψεύτικο κόσμο γιατί μένει πιστός στην αλήθεια και το δίκαιο, ηθικά ασυμβίβαστος. Διατηρεί την επαφή του με τη ψυχή και τη συνείδησή του κι ως ακροατής του θείου θελήματος υπηρετεί το απόλυτο. Δεν παραχωρεί την προσωπική του ελευθερία σε κανένα σχήμα ζωής, αυτό διατηρεί ζωντανή και ασυμβίβαστη την ύπαρξή του. Ο ποιητής δεν βρίσκεται στη γραμμική έννοια του χρόνου καθώς η εγρήγορση τον συνέχει, βιώνει συνειδητά το παρόν, που είναι σχετικό με την αιωνιότητα.
Ο ποιητής καθώς διέρχεται τη σχετικότητα, έχοντας συνειδητά μετοχή σ’ αυτήν δεν χάνει τη μνήμη, α-λήθη. Γνωρίζει καλά πως κάθε απώλεια της μνήμης θα σημάνει την απώλεια της ψυχής και της συνειδήσεως. Ο καθένας φέρει μέσα του ένα μέρος του ψεύτικου κόσμου, ο ποιητής έχει απαλλαγεί, διαφορετικά δεν είναι ποιητής.
Η αλλοτρίωση που επήλθε, γενικότερα, των ανθρώπων από το συμβατικό και συμβιβαστικό τρόπο ζωής, προσφέρει στον ποιητή την αίσθηση της ερημιάς. Την «ερημιά» την αισθάνεται ως υπαρξιακός άνθρωπος και καθώς δεν υποκαθιστά τη σχέση του με την αλήθεια, δεν τη «διασκεδάζει». Είναι ασυμβίβαστος και μη συμβατικός ο ποιητής.
Η αλλοτρίωση έγινε ασυναίσθητα και ασυνείδητα, το «εγώ» υποθάλπει την υπαρξιακή αλήθεια. Έτσι, η φυλακή αυτή, γίνεται ευάρεστη δεν είναι δραματική, αντίθετα από τον υπαρξιακό άνθρωπο, ο οποίος δεν υποκαθιστά την ανάγκη της αλήθειας και του συνυπάρχειν . Ο συμβατικός τρόπος ζωής, ο οποίος είναι άσχετος με την αλήθεια της υπάρξεως, ορθώνει τείχει τα οποία, όπως λέει και ο Καβάφης, δεν αντιλαμβάνεται ότι υψώθηκαν γύρω του και τον έκλεισαν μέσα!
Αν υπάρχει μία ελπίδα για να αποσπασθεί ο άνθρωπος από αυτό το τέλμα, αυτή είναι η επίγνωση της αλήθειας του, την οποία δεν αλλάζει με τίποτε ψεύτικο και με κανένα υποκατάστατο. Η αλήθεια είναι το οξυγόνο της ψυχής.
Εμείς με τη ψυχή μιλάμε
Κι όχι με το στόμα.
Γυμνοί από στολίδια
Από κάτι αβυσσαλέες
Ρωγμές βγαίνει η φωνή μας
Άλλοτε έρποντας κι άλλοτε πετώντας
Βουτώντας τα φτερά μέσα στον κίνδυνο
Περάσαμε στην αντίπερα όχθη
με τη ψυχή στο στόμα.
(Ποιητ. Συλλ. ΑΠΟΣΤΑΣΗ)
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου