Ο ποιητής είναι ένα εργαλείο στα χέρια του Θεού. Ο Θεός τον χρησιμοποιεί για να σπάσει το φράγμα που χωρίζει τον ίδιο τον άνθρωπο από τον Εαυτό του. Τούτο το φράγμα γίνεται αιτία που χωρίζει αγεφύρωτα και τους ανθρώπους. Ο ποιητής, υπό αυτή την έννοια γίνεται εργαλείο, όταν προσφερθεί στο Θεό και αποδεχθεί απόλυτα τη μοίρα του. Όταν σπάσει ο ίδιος το δικό του φράγμα κι εξαλείψει τη χωριστικότητα οδηγείται στο σημείο της Ψυχής. Με αυτές τις προϋποθέσεις του χαρίζεται ο Λόγος και μέσω της συγκίνησης οδηγεί και οδηγείται στο Πνεύμα της Ενότητας. Όσο προχωρεί στα ενδότερα τόσο γίνεται και πιο αυθεντικός. Έτσι, ξεχωρίζει, αυτό όμως εγείρει την αντίδραση με την ανάλογη πολεμική που τις περισσότερες φορές εκφράζεται με την αποσιώπηση ή την περιθωριοποίηση. Αυτή η πολεμική έχει για τον Ποιητή την θετική της πλευρά καθώς ο ίδιος βεβαιώνεται και βεβαιώνει του Λόγου το αληθές. Κι η ποίησή του, ενώ φτιάχνεται με στοιχεία της εποχής του, ανήκει στο διηνεκές.
Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή και ο δρόμος του αληθινού ποιητή είναι όμοιος με του αναχωρητή, χωρίς ταυτόχρονα να απέχει από τον κόσμο. Σ’ αυτήν την αντίφαση υπάρχει ακόμα μία αλήθεια. Αυτή η διττή ασκητική και ενδοκοσμική θέση τον φέρνει σε μία αντικειμενικότερη επαφή με την πραγματικότητα της ζωής που αφορά τη Σχέση με τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και με το όλον.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια
-Δοκιμιογράφος
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Όλου του μεγαλείου
Κι όλου του πόνου σου
Το βάθος
Στο σπέρμα της ψυχής σου είναι
Είσαι η λευκή και γαλάζια γραμμή
Η μια κοντά στην άλλη
Λευκός κι ο σταυρός
Που δονεί την καρδιά μας
Και μας θυμίζει
Ω! μας θυμίζει
Τι πέρασε από τούτο
Τον τόπο
Και πόσο αίμα
Χύθηκε στην αδικία
Και πόσα μάτια
Έκλεισαν στην απορία
Ως να γίνεις άγγελος
Της αποστολής σου
Γένος οικουμενικό
Μην περιορίζεις
Μην περιορίζεσαι
Εσύ που γνώρισες της θάλασσας
Το πλάτος ενώ ατενίζεις
Τον ουρανό τον ατέλειωτο
Γίνου ξανά αυτό που ήσουν πάντα
Πνοή ελευθερίας
Ύμνος της δόξας
Που συναρπάζει την ύπαρξη
Λευκό και γαλάζιο το μέλλον σου
Λευκό και γαλάζιο το πεπρωμένο σου
Γιατί πληρώθηκε ο τόπος
Αυτός ακριβά για νάναι
Κατοικία των Θεών
Άνθρωπε αυτής της γης
Κοίτα πως μίκραιναν
Τ’ ανάστημά σου οι καιροί
Πως χάθηκες
Πως χάνεσαι κάτω
Απ’ τη γυαλιστερή επιφάνεια
Των πραγμάτων
Δεν σου πάει αυτή η ζωή
Συ θέλεις λιτότητα
Να γίνεις κυπαρίσσι
Να γίνεις ελιά
Που θρέφεται απ’ άνεμο
Και ήλιο
Γιατί σφραγίστηκες με Λόγο
Κι είναι εκείνο το
«ήθος ανθρώπω δαίμων»
Βαριά κληρονομιά
Κι είναι στο μέτωπό σου
Χαραγμένη η έννοια του μέτρου
Μην το ξεχνάς.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου