Τὸ ὄνειρο από τον Διονύσιο Σολωμό

Ἄκου ἕν᾿ ὄνειρο, ψυχή μου, 
Καὶ τῆς ὀμορφιᾶς θεά· 
Μοῦ ἐφαινότουν ὅπως ἤμουν 
Μετ᾿ ἐσένα μία νυχτιά.
῾Σ ἕνα ὡραῖο περιβολάκι 
Περπατούσαμε μαζί, 
Ὅλα ἐλάμπανε τ᾿ ἀστέρια, 
Καὶ τὰ κύτταζες ἐσύ.
Ἐγὼ τσὤλεα· πέστε, ἀστέρια, 
Εἶν᾿ κανέν᾿ ἀπὸ τ᾿ ἐσᾶς, 
Ποῦ νὰ λάμπη ἀπὸ κεῖ ἀπάνου 
Σὰν τὰ μάτια τῆς κυρᾶς;
Πέστε ἂν εἴδετε ποτέ σας 
῾Σ ἄλλη, τέτοια ὡραῖα μαλλιά, 
Τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι, 
Τέτοια ἀγγελικὴ θωριά;
Τέτοιο σῶμα ὡραῖον ὅπ᾿ ὅποιος 
Τὸ κυττάζει εὐθὺς ρωτᾶ· 
Ἂν εἶν᾿ ἄγγελος ἐκεῖνος, 
πῶς δὲν ἔχει καὶ φτερά;
Κάθε φίλημα, ψυχή μου, 
Ὅπου μὤδινες γλυκά, 
Ἐξεφύτρωνε ἄλλο ρόδο 
Ἀπὸ τὴν τριανταφυλλιά.
Ὅλη νύχτα ἐξεφυτρώσαν, 
Ὡς ὁποῦ λάμψεν ἡ αὐγή, 
Ποὺ μᾶς ηὖρε καὶ τοὺς δυό μας 
Μὲ τὴν ὄψη μας χλωμή.
Τοῦτο εἶν᾿ τ᾿ ὄνειρο, ψυχὴ μου· 
Τώρα στέκεται εἰς ἐσέ, 
Νὰ τὸ κάμης ν᾿ ἀληθέψῃη, 
Καὶ νὰ θυμηθεῖς γιὰ μέ.