Ένα ποίημα από την Ελένη Μούζουρα

Ζωή χωρίς χαρά, ζωή δεν είναι

Αναγνωρίζω τη θλίψη, που έχουμε μοιραστεί

στο ίδιο λεωφορείο, άγνωστοι.

Στο ίδιο πεζοδρόμιο, περαστικοί.

Στην ίδια πλατεία, πλάνητες.

Μαζί ακούσαμε τους απεργούς,

που αύριο απολύονται.

Γυρίσαμε το βλέμμα μας εκεί

Κι ακόμα παραπάνω, τις ψυχές μας.

Δακρύσαμε το ίδιο δάκρυ. Μα στάσου!

Σκύψε για λίγο στο διπλανό παρτέρι.

Κει που δειλά  και ντροπαλά μια άνοιξη

κρυφανοίγει τρυφερά τα πέταλα,

αγνοώντας την ασχήμια και τον πόνο,

έξω και μέσα.

Άφησε το λευκό της τρελής της μυγδαλιάς

να φτάσει ως την ψυχή σου,

απ`  την κρυψώνα της, μέσα στην πόλη.

Ακούμπησε τη μυστική μελωδία σε εσπερινά νερά του Θερμαϊκού

καθώς αντανακλούν χρωματιστά τα φώτα της ζωής μας.

Κι άφησε να τρυπώσει η χαρά,

όσο βαθιά μπορεί!

Κι αν δεν μπορείς, προσπάθησε, όσο μπορείς

Και τρύγησε τα αρώματα στα λουλουδάδικα,

καθώς περνάς, με σκέψεις σκοτεινές.

Κι άφησε τη χαρά να πλησιάσει, με όποια μορφή κι αν έχει!

Κάθε σου μέρα. Όλο και πιο πολύ τρύγησε τη χαρά.

Όπου την βρεις.

Χρωμάτισε τη σκέψη σου κάθε στιγμή,

με όποια υλικά κι αν βρεις στην πόλη,

αλλά χρωμάτισέ την.

Κι όταν θα μάθεις να συλλέγεις τη γύρη

απ΄ ό,τι και νάβρεις τριγύρω,

τα αγκάθια τότε θα ευλογήσεις.

Άρπαξε λίγο απ` το κελάηδημα των πουλιών.

Κι ό,τι μπορείς από το πέταγμα της πεταλούδας.

Όσος κι αν είναι ο δρόμος, κοίτα να τον χαρείς!

Γιατί, όσο και να το ψάξεις, ζωή χωρίς χαρά

ζωή δεν είναι.



Ελένη Μούζουρα