Τρία κείμενα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΣΑΤΙΡΑ

Η ΚΟΥΤΑΛΑ….

Όσοι κοιμούνται όρθιοι κι όσοι υπνοβατούνε

‘νειρεύονται πως στη ζωή μέρες λαμπρές περνούνε.

Κι οι Έλληνες πολιτικοί πουν’ πάντα κοιμισμένοι

κι εξαθλιώνουν τον λαό λες κι είν’ γι’ αυτό πλασμένοι

‘νειρεύεται καθένας τους, ανάλογα τη θέση:

Ο Κυβερνών, πως κυβερνά καλά και δεν θα πέσει…

Η Πρώτη αντιπολίτευση, πως έγινε εξουσία

κι έριξε την Κυβέρνηση μες την Αχερουσία…

Τα πιο μικρά τα κόμματα, πως γίνανε μεγάλα

και αλληλοστριμώχνονται να αρπάξουν την κουτάλα…

Και την κατάντια του λαού δεν είδε στ’ όνειρό του

ποτέ κανείς πολιτικός κι ούτε και τον σταυρό του.

Παύλος Πολυχρονάκης

 

ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ: Ο ΥΠΕΡΟΠΤΗΣ

Πάνω σου κάθισα για λίγο

φίλε κι αν σε πονώ να φύγω,

είπε στον ταύρο το κουνούπι

και τσίριξε: Είμ’ ο πρώτος! γιουούπι! 

ΗΛΙΘΙΟΙ αυτοί οι… ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΙ!

-      Για βλάκες, και ηλίθιους, Κλειώ μου μας περνούνε;

Όλοι τους, ξένοι και δικοί και μας πετροβολούνε.

Κι αφού δεν μας αφήνανε μουδέ να παντρευτούμε,

Να ψευταυτοχτονήσουμε; Για να τους τηνε βγούμε;

-      Εγώ Γιαννιώ μου! ό,τι πεις και βρες τονε τον τρόπο,

μα να τονε σκεφτείς καλά, μη μείνουμε στον τόπο!

-      Λέω, να τους τη σκάσουμε, μ’ άδεια… χειροβομβίδα…

-      Κι αν έχει λίγη γόμωση και σκάσει… παρ’ ελπίδα;

-      Σε ακίνδυνη βεγγαλικών φωτιά, αν εκτεθούμε;

-      Πάντα η φωτιά είναι φωτιά! Και μην τηνε ξαγλιούμε.

-      Να πέσουμε στη θάλασσα κι ως το λαιμό να μπούμε;

-      Κι ανε σηκώσει κύματα μωρέ, δεν θα πνιγούμε;

-      Σε σταθμευμένου φορτηγού τις ρόδες αν ριχτούμε;

-      Κι αν βάλει μπρος ο οδηγός αλιάδα θα γενούμε!

-      Με του γαϊδάρου το σκοινί να ψευτοκρεμαστούμε!

-      Είναι μωρέ πολύ κοντό, δεν φτάνει να πατούμε.

-      Από πολύ ψηλό βουνό θέλεις να γκρεμιστούμε;

-      Κι αν σπάσουνε τα πόδια μας, μπλιο πως θα πορπατούμε;

-      Με δυο φυσέκια στον τσιφτέ που να μην έχουν σκάγια;

-      Κι ανε τους βάλει ο διάολος ασκάγια, τι χαμπάργια;…

-      Θες με μαχαίρια χάρτινα να αλληλοσφαχτούμε;

-      Κι απ’τα μπογιαδοαίματα, πως θα καθαριστούμε;

-      Με χάπια βαρβιτουρκιά, μήπως θα ‘ναι μια λύση;

-      Κι αν ξεψυχήσουμε μωρέ «στου στομαχιού την πλύση»;

-      Να βγούμε στο καμπαναριό και να τους απειλούμε;

-      Είναι ψηλό το έρημο και θα ι-λι-γγια-στού-με…

-      Θέλεις να το ρισκάρουμε μ’ άγρια μανιτάρια;

-      Χαζέ! μ’ αυτά ποθάνανε προχθές δυο παλικάρια…

-      Ε! Τότε έλα κάθισε εις τη δική μου θέση

και ψάξε μόνη σου να βρεις τρόπο που να σ’ αρέσει.

-      Γιάννη μου – Γιάννη-Γιάννη μου, τον τρόπο τονε βρήκα

κι είναι απλός, πολύ απλός, έχε αυτιά και γροίκα:

Στεφάνια και μια εκκλησιά κι έναν παπά να βρούμε

και με του γάμου τα δεσμά εκειά να κρεμαστούμε!

κι όσοι μας εμποδίζουμε, «τον κώλο να χτυπούνε…»

εμείς θα τους τη σκάσουμε κι… ας κάτσουν να την πιούνε…

ΓΙΑΝΝΗΣ:  Κλειώ μου τετραπέρατη! Αν είχες κυβερνήσει

                δεν θά'χε η πατρίδα μας ζητιάνα καταντήσει!

                γιατί με τέτοια λογική και τόση εξυπνάδα

                δεν δρούνε οι πολιτικοί πού 'χουμε στην Ελλάδα...