"Ο καταχτητής" από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

*(Το κείμενο είναι γραμμένο στο ρυθμό του ποιήματος «Χώμα Ελληνικό»)

«Ο ΚΑΤΑΧΤΗΤΗΣ» *

Ένας καυχησιάρης, γέρος και σακάτης, ψευτο-ερωτιάρης και αεροβάτης, πρόσφατα αφίχθη από την Αθήνα, όπου είχε πάει κι έκατσ’ ένα μήνα. Χθες οι κολλητοί του… που’ναι πειραχτήρια… αφού τον ποτίσαν μπόλικα ποτήρια… τον καλωσορίζαν… τονε προκαλούσαν και για… κατακτήσεις… τον αναρωτούσαν. Και αυτός τους είπε: Α! μωρέ ρουφιάνοι, μα θα τρελαθείτε μ’ όσα έχω κάνει! Γιατί μου την πέσαν… όμορφες κοπέλες, μ’ όνομα μεγάλο και τρανές βεντέτες κι έγινε… το σώσε… με χαρές και τρέλες, κι είπα πως οι… σκύλες θα με φάνε… φέτες… Πρώτη η Θοδωρίδου, που ‘μαθε για μένα, ότι είμαι γόης, ήρθε στο λιμάνι, για να μ’ απαγάγει, να με πάει στα ξένα, δίχως εξηγήσεις και στο μάνι – μάνι! Για τη Δημητρίου, δε σηκώνω λέξη! χώρισε αμέσως για την αφεντιά μου κι είπε μου με γλύκα, βρέξει ή δε βρέξει και χωρίς να θέλω, θα γενεί δικιά μου! Να κι Άννα Βίσσυ, που ‘χε τον Καρβέλα, με τους φουσκωτούς της μ’ είχε εντοπίσει, για την ομορφιά μου τση ‘χε έρθει τρέλα, κι ήθελ’ «άρον – άρον», πλάι μου να ζήσει. Η τρανή Τατιάνα, πήγε να χωρίσει με το σύζυγό της τον Ευαγγελάτο επειδή εμένα είχε προτιμήσει και έγινε η Αθήνα όλη! άνω – κάτω!

Ως κι η Παπαρίζου μου ‘πε επί λέξει: Αν δεν καταφέρω να σε κατακτήσω, η φτωχή καρδιά μου δεν θα το αντέξει και να το γνωρίζεις, θα αυτοκτονήσω! «Στου Παρνές» μια νύχτα που’μουν τα καζίνα μαλλιοτραβηχτήκαν ποια θα με κερδίσει: Έλλη η Κοκκίνου και η Πέγκι Ζήνα, κι έκτοτε η Ζήνα εχ’ αλληλοΐσει. Κι η Βανδή η Δέσπω, του Νικολαΐδη, του ‘πε: Σε αφήνω για τον άνθρωπό μου, τελείωσε μαζί σου, τ’ άνοστο παιγνίδι… Και αναφερόταν εις το πρόσωπό μου! Ως κι η Μαρινέλα μου ‘πε πως με θέλει! μα εγώ της είπα: θέλω πιστουνάκια… Και την άλλη μέρα, μου ‘ρθε στην Κυψέλη, με μια μπλε ποδίτσα κι άσπρα σοσονάκια! Κι η Αλεξανδράτου, η γνωστή η Τζούλια ήρθε και με βρήκε «στου Διός τσοι Στύλους», κι έκαψα το φτύλι κι όλα τα καψούλια… κι έπαθα και βλάβη σ’ όλους τσοι σπονδύλους… Λιγο πριν να φύγω, ήρθ’ η Μενεγάκη και με παρακάλιε να την προτιμήσω… Μα… χωρίς σπονδύλους… τση’πα: Ελενάκι, φεύγω, μα να ξέρεις, θα ξαναγυρίσω…