"Αιμάτινες σπονδές" του Γιώργου Η. Παγωνάκη

Τώρα που οι θάλασσες αναστενάζουν,
εν πλω μας ντύνουν με αλάτι
τσούζοντας τις πληγές που μας αφήνει η περιπλάνηση
στην στεριά.
Αψηφώντας κάθε θύελλα από στάχτες νεκρών ανθρώπων
και με διαβατήριο για την αντιπέρα όχθη
ένα ταξιδιωτικό πάσο,
φθηνές βόλτες κατακτώνται από το μνημονικό μέσα
στις μεγάλες,
τις απύθμενες λακούβες που γίνονται οι σπονδές.
Οι θεοί με τα καλαμάκια τους ρουφάνε των εργατών τις θυσίες
και των απανταχού εκμεταλλευομένων
και τα ξέρατά τους,
Λάβα!
πάνω στα κορμιά της εξουσίας...
κορμιά κοινωνικής αντιπαράθεσης από αίμα φουσκωμένα,
αίμα που θέλει να ξεχυθεί από τους πόρους των
χρωματίζοντάς τα με δολοφονίες...

Στα χαρακώματα της μισθωτής δουλείας
το μελάνι είναι μολύβι από τις σφαίρες της οικονομίας
και το ημερολόγιο της πρώτης γραμμής χαράζεται από τις αμυχές
και τα ακρωτηριασμένα μέλη της εκμετάλλευσης...

"Φορέστε τις αντιασφυξιογόνες μάσκες σας..."
φώναξε η φωνή από μία κουκίδα στην κάτοψη των χαρακωμάτων της πραγματικότητας...
ο εχθρός όμως δεν είναι έξω από τα χαρακώματα,
είναι οι απατηλές παραισθήσεις της χωμάτινης κάψας
και του χαλασμένου ιδρώτα
που γεμίζουν το λάκκο με σπονδές...
και έχουν όγκο και παραισθήσεις