Ένα ποίημα του Λάσκαρη Π. Ζαράρη.

Είμαι το όνειρο μιας μέρας που πέρασε

μιας φωτιάς που δεν φάνηκε στον ορίζοντα

μιας κρυφής επιθυμίας το καθρέφτισμα

σ’ αυτή την ήρεμη επιφάνεια της ερημιάς.

Κόσμος βαρύς, βράχος της γης

ριζωμένος στην ένοχη σιωπή,

η μνήμη ο χιτώνας της κρύας νύχτας,

ο πόνος χαμένος στο πέλαγος της ανεξαρτησίας.

Σημαία κουρελιασμένη η άγνωστη νιότη

που βγήκε να δέσει τις βάρκες της ελπίδας,

ψυχές πεταμένες, σκουπίδια αισθήσεις

το κύμα ξεβράζει την άθλια ζωή τους,

το μήνυμα θλίβει τους εργάτες του ονείρου

και κλείνει τα μάτια στους αγωνιστές του απείρου,

Σκοτάδι με δόσεις, πώς θα ξεπληρωθεί στο χρόνο;

Το φως μια απάτη που πιάνει στα δίχτυα

χαμένα ναυάγια γεμάτα με χρήμα

και όνειρα μουχλιασμένα, τι κρίμα!

01/08/2014

Λάσκαρης Π. Ζαράρης