Άκουσε τη βροχή τι έχει να σου πει...

Άκουσε τη βροχή τι έχει να σου πει,

για σένα ρωτάει που έχεις χαθεί.

Σκυμμένη στο χώμα απλώνει το γέλιο της,

αχ, μ’ αυτό το άγγιγμα θα βλαστήσει η ζωή!

Τόση ερημιά γέμισε την ψυχή του καλοκαιριού,

τόσο σκίρτημα έμεινε μετέωρο,

τα χέρια που σ’ έσφιγγαν έψαχναν μάταια την ανατριχίλα,

το κορμί σου δεν ρίγησε όπως παλιά,

το βλέμμα δεν γλύκανε,

η ματιά βουλιαγμένη στην αμηχανία.

Ένα κομμάτι του εαυτού σου φυλάω στην καρδιά,

μου δίνει κουράγιο, στιγμές με πληγώνει.

Η ανάσα θα σβήσει στο θολό τζάμι τις αναμνήσεις,

μπορεί να σκορπίσει ο χρόνος το πάθος;

Άκουσε τη βροχή που τα όνειρα προσελκύει,

ο ουρανός δεν σ’ αφήνει να ξενιτευτείς,

η ψυχή θα σκιρτά πάντα σ’ εκείνο τ’ αντάμωμα,

που το βλέμμα έπεφτε σαν δροσιά,

στ’ ανθισμένα του έρωτα κλαδιά.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης