Έξι ποιήματα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

Η ΔΙΑΙΤΑ

Μια μέρα πήγα στο γιατρό για να τονε ρωτήσω,

γιατί που κάνω δίαιτα, δεν λέω να αδυνατίσω.

Και ‘κεινος με ερώτησε – Δίαιτα πότε κάνεις;

πριν ή μετά το φαγητό και τα κιλά δεν χάνεις:

- Γιατρέ μου, πριν, στο στόμα μου, ούτε νερό δεν βάνω,

μόνο μετά το φαγητό, μια τούρτα απολαμβάνω.

- Συνέχισε τη δίαιτα και θα αδυνατήσεις

και μάλιστα πάρα πολύ όταν θα τελευτήσεις.

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Έκλεισα πρώτο ραντεβού με κοτσο-μαυρομάλλα

και βρήκα στη συνάντηση, ξανθιά και μακρομάλλα.

Θυμόμουν ότι ήτανε, κοντή, με τζιν σχισμένα,

με μάτια καταπράσινα και χείλη ξεπλυμένα

κι είδα ψηλή και λυγερή, με μάτια θαλασσένια,

με φόρεμα υπέροχο και χείλη κερασένια.

Σκέφτηκα θα ‘ναι φίλη της και μήνυμα μου φέρνει.

Εκείνη το κατάλαβε κι αφού με συνεφέρνει

μου λέει: Αγόρι μου κουτό, εγώ ‘μαι, δεν είν’ άλλη,

τρέξε και πέσε γρήγορα μες τη γλυκιά μου αγκάλη

γιατ’ ήδη σ’ αγαπώ πολύ, σε θέλω, σε θαυμάζω

και για το χατιράκι σου, ως και μορφή αλλάζω.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ

ΟΙ ΚΗΦΗΝΕΣ

Η Φύση, λέν’, εποίησε τα πάντα εν σοφία,

μα στην κυψέλη μελισσών έγκλημα συντελείται

που δεν θα το διέπραττε η πιο σκληρή «Μαφία»,

«Ετούτο», που η βασίλισσα σαν γονιμοποιείται,

Από το σμήνος σερνικών, τους άνεργους κηφήνες,

αντί να τους ευγνωμονεί τους αποκεφαλίζει

και λέει πως επάνω της τις παίρνει τις ευθύνες

γιατί: Όποιος δεν εργάζεται, να ζει δεν του αξίζει.

Το μέτρο τούτο προσπαθούν τώρα κι εξήντα μήνες

όλες οι κυβερνήσεις μας να μας το επιβάλλουν,

μα είναι απειράριθμοι της χώρας οι κηφήνες

γι’ αυτό απ’ την κρίση δεν μπορούν ακόμα να μας βγάλουν.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Η ΦΡΥΝΗ

Το απαράμιλλο προσόν της ομορφιάς

κανένας δεν μπορεί να τ’ αγνοήσει,

και λέμε για το κάλλος μιας…. ομορφονιάς,

που η φύση κι ο Θεός, το ‘χουν δωρίσει.

Η Φρύνη στην αρχαία εποχή

ήτανε μια κουκλάρα ζηλεμένη,

μοντέλο που δεν ένοιωθε ενοχή

σαν πόζαρε στους γλύπτες γυμνωμένη.

Μα κάποτε που τη δικάζανε γι’ αυτό

κι άρχισε η πλάστιγγα εις βάρος της να γέρνει,

ο δικηγόρος της με κόλπο ζηλευτό

τους Δικαστές της με το μέρος της τους φέρνει.

Συγκεκριμένα, πάει και κόβει το λουρί

που συγκρατούσε στο λαιμό της τον χιτώνα

κι ένα ολόγυμνο εξαίσιο! κορμί

έκαμε άνοιξη των γέρων το χειμώνα…

-------------------------------------------------

Αυτό το καλλιτέχνημα! η Φρύνη,

είναι αθώα! Είπαν τότε, οι Δικαστές,

και πανηγυρικά η δίκη κλείνει,

γιατί θερμά χειροκροτούν κι οι θεατές.

ΤΟΥ ΓΑΙΔΑΡΟΥ Η ΟΥΡΑ

Ένας γάιδαρος μια μέρα έπεσε σ’ ένα πηγάδι,

που πως ήτανε πηγάδι, δεν φαινόταν το ρημάδι.

Έπειτα από λίγες μέρες που άρχισε και να μυρίζει

να σαπίζει, να μολύνει και τα πάντα να βρωμίζει,

μαζευτήκαν οι χωριάτες και αφού το αποφασίσαν,

με σχοινιά, απ’ το πηγάδι, να τον βγάζουνε αρχίσαν.

Τη στιγμή που τον τραβούσαν, ένας νέος, παλαβιάρης,

φώναζε σαν αγωγιάτης, φώναζε σαν φουρνελιάρης:

Γρήγορα να τον τραβήξουν γιατί βλέπει καθαρά

ότι στο νερό αγγίζει του γαϊδάρου η ουρά.

ΛΕΤΕ ΝΑ ‘ΧΕΙ ΤΡΙΑ ΜΑΤΙΑ;

Απ’ όταν είπες, να σου βρει, ποιο μάτι σου, πονάει,

του φίλου σου του Ηρακλή και κείνος σ’ απαντάει:

Μου φαίνεται πως σε πονεί το δεξιό σου μάτι

και συ τον υποτίμησες και είπες με γινάτι:

Δεν το ‘βρήκες ηλίθιε. Εσύ ποιο λες; Σταμάτη;

Ρωτώ και Αριθμητική και Τριγωνομετρία

αν είσαι τόσο! αφελής ή έχει μάτια τρία.

Παύλος Πολυχρονάκης