Ερωτική υπόκρουση.

Σε μια θέαση προσωπική
σ’ έναν ύμνο του πάθους
με αστραπές και με βροντές
που ’χαν πολλούς προσκυνητές,
του πόνου το μαρτύριο
των πληγών το χωνευτήρι.

Της ψυχής το λιοστάσι
κι ένα θαύμα του πλάστη
ο πόνος να παύσει να ρημάζει
αυτό το κορμί που ποθεί
κι η χαρά να γιορτάσει
όταν ο ήλιος που βγαίνει
την καλεί σε μεθύσι τρελό.

Να ειπωθούν οι λέξεις
που είχαν κρυφτεί
στα στήθη καιρό
και τις μάδησαν σπουργίτια
που πετούσαν για αγάπη
μα εισέπρατταν απάτη
και πόνο πικρό.

Να σου πιω ένα δάκρυ
και να γίνω μετάξι
στου κορμιού σου τα πάθη
παντού ν’ απλωθώ
και να πω πως ποθώ
ένα ακόμη χορό
από βλέφαρα – άνθη
από χέρια – βλαστούς
που σκορπίζουν στη φύση
τους αιθέριους χυμούς.

Να μαδώ το σκοτάδι
μ’ ένα φύλλο φωτός
και να γεύομαι εσένα
μελωμένη αγάπη
σε φιλιά κι αγκαλιές
σε λιμάνια που θες.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης