Τρία ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΩ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΙΑ

ΠΕΖΕΥΓΩ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑ

Ένας χωριάτης μπουνταλάς, δέκα γαϊδούρια είχε

και σ’ όσους χρειαζότανε, μεταφορές παρείχε.

Συνήθως όμως μ’ όλα αυτά κουβάλαγε ασβέστη

που τονε φτιάχναν στα βουνά, το θέρος, μες τη ζέστη.

Τα εννιά γαϊδούρια φόρτωνε, στο δέκατο καθόταν.

Τα φορτωμένα, απ’ αυτόν, πάντα προπορευόταν.

Καβάλα πα στο γάϊδαρο, μέτραγε τα γαϊδούρια

και πάντα τα ‘βγαζε εννιά με σύγχυση και φούρια.

Αμέσως εξεπέζευε και τα μετρούσε πάλι

και τότε δέκα τα ‘βγανε μέσα σε παραζάλη.

Τον έβλεπε η γυναίκα του σαν αλληλοϊσμένο

και τον ρωτά τι πρόβλημα τον έχει τρελαμένο.

-          Με τους γαϊδάρους τα ‘μπλεξα καημένη μου γυναίκα,

καβαλικεύω κι είναι εννιά, πεζεύω κι είναι δέκα.

Και κείνη ήταν πανέξυπνη και του ‘πε τι γινόταν.

Τον γάιδαρο δεν μέτραγε που πάνω του καθόταν.

ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΓΕΡΟ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ

Σαν έγινε η Ένωση της Κρήτης με τη Μάνα (Ελλάδα)

και τη σημαία στου Φιρκά το φρούριο υψώσαν,

αφού οι μπάντες παίξανε της Νίκης τον παιάνα!

απ’τη χαρά! και τα βουνά της Κρήτης εβουρκώσαν!

Η πρώτη μέρα πέρασε κι η δεύτερη βραδιάζει

κι ο Κονδυλάκης περπατά στου Λιμανιού την άκρη

και βλέπει γέρο Κρητικό, με τσι ώρες να κοιτάζει

την ένδοξη σημαία μας, χύνοντας:… «άσπρο δάκρυ!...».

-          Σύντεκνε! δεν την χόρτασες εδά σαράντα ώρες,

που χθες ως τα μεσάνυχτα ετά ‘σουνα στημένος

χωρίς ομπρέλα κι έφαγες μπάρεμου πέντε μπόρες;

του λέει και τον χαιρετά κατασυγκινημένος.

-          Τη χόρτασα χθές σύντεκνε, μα γιά τον απατό μου

που έχυσα το αίμα μου επα! να τηνε στήσω

και σήμερα τηνε θωρώ για ένα σύντεκνό μου

απού σκοτώθηκε γι’ αυτήν! και μου ‘πε: «Άνε ζήσω

και τηνε δώ! στον τάφο του να πάω δίχως βιάση,

να του φωνάξω: Σύντεκνε! την είδα και περίσια!

και θα μ’ ακούσει σίγουρα! κι ο Άδης να χαλάσει!

με τον αέρα που περνά από τα κυπαρίσσια».

Στον ΣΙΛΒΙΟ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΗ

Παγκόσμιε πηδάτορα! Σίλβιο Μπερλουσκόνη

που λένε πως αντί μυαλό έχεις τεστοστερόνη,

παρά τα ογδοήντα σου, τους έχεις κάνει σκόνη

τους άλλους τους πηδάτορες, Ολάν, Αντρέα, Πούτιν

τον βασιλιά τον Δον Χουάν, τον Κλίντον, τον Ρασπούτιν…

Κι αν δεν σε διώχναν κλοτσηδόν απ’ την πρωθυπουργία,

θα ξεπερνούσες και αυτόν, τον πάπα τον Βοργία.