Ένα ποίημα της Σταυρούλας Δεκούλου Παπαδημητρίου.

Στράτα μου αδιάβατη'
της ψυχής μου δρόμε απροσπέλαστε.
Λύγισα πια, ξυπόλυτη να περπατώ στις αλήθειες σου.
Τα χνάρια μου βάφουν κόκκινη τη γραμμή του ορίζοντα'
εκείνη που στην άκρη της μαρτυρά πως υπάρχεις.

Ερήμωσε τ' ουρανού μου το περβόλι,
διψά της μνήμης η πηγή.
Ψυχορραγούν τα όνειρα με ορφανά από ανθούς κλονιά
και διψασμένους ερωδιούς.
Η μυγδαλιά μου νύφη δεν στολίστηκε
κι ένας χειμώνας δυνάστης, στέφεται,
σ' οδύνης θλιβερό βασίλειο, αέναος Άρχων.
Κιότεψε η άνοιξη θαρρώ, κιότεψε και το δάκρυ.
Κι εγώ μαθαίνω απ' την αρχή με μάτια στεγνά να κλαίω.
Να ζω μια διψασμένη θλίψη.
 
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
 
13/12/14