Τέσσερα ποιήματα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

ΦΕΛΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ

Σαν κολιτσίδες

σ’όλους κολλούν,

ψευτοατσίδες

που προκαλούν.

Όπου φυσάει,

(έξις κακή)

και κονομάει...

αυτοί εκεί!

Αλλάζουν χρώμα

στο «πι» και «φι»

πίστη και κόμμα

μα και γραφή.

Παίρνουν και τάζουν

χωρίς ντροπή,

γελούν – σφαδάζουν...

σαν αστραπή.

Τέτοιους ανθρώπους

θα βρεις πολλούς:

Τους καιροσκόπους

και τους φελλούς.

Που μας πηδάνε

και παν ψηλά,

μας κυβερνάνε

και τρων’ καλά.

Μας κάνουν όλους

πολύ φτωχούς,

μας δίνουν ρόλους...

πολύ ρηχούς...

Δεν είναι κρίμα,

(χωρίς νταβά...)

αυτοί στο χρήμα

κι εμείς ντορβά;

Στους  ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΝΕ…

Φίλοι μου αν καμιά βραδιά δεν έχετε να φάτε,

στο σπίτι σας το φτωχικό, από νωρίς να πάτε,

ανάψτε μια ξυλοφωτιά (αν έκοψαν το ρεύμα)

και ετοιμάστε ως εξής το τελευταίο γεύμα:

Μαζέψτε τα μετάλλια και τα διπλώματά σας,

τις δάφνες απ’ τις νίκες σας κι όλα τα κύπελλά σας

και ρίξτε τα όλα μαζί σ’ ένα μεγάλο κάδο.

Σε πέντε βράσεις θα ‘χετε ένα καλό στιφάδο.

Εις ΠΛΟΥΤΙΣΑΝΤΑ ΕΦΟΡΙΑΚΟ

Το στόμα σου βρωμούσε απ’ την πείνα

προτού διοριστείς στην Εφορία

και τώρα μου ‘χεις γιότ και λιμουζίνα

πισίνα και η δική σου ευπορία

απ’ τα λαδώματα τα τόσα έχει φτάσει

πολύ κοντά σε κείνη του Ωνάση.

Εις ΝΕΟΠΛΟΥΤΗ ΧΩΡΙΑΤΑ

Φτωχάρα και αγράμματη απ’ ορεινό κονάκι

που με του θειού κληρονομιά μπήκες στο Κολωνάκι,

ψηλά τη μύτη σήκωσες και διώχνεις τους χωριάτες

τους φίλους και του συγγενείς που ζεις μ’ αυτών τις πλάτες

γιατ’ ολονών των έκλεβες απ’ τον αγρό πατάτες.