Παράλειψη ψυχής.

Ακόμη και τώρα, σου λέω με κάθε σιγουριά:

«Άνθρωπέ μου, ποτέ σου δε συνάντησες τα αληθινά όνειρά σου!».

Είχαν φορέσει μάσκες τη νύχτα που τα προσκάλεσες

κι είχαν καθίσει αμίλητα στο μαξιλάρι σου,

μόνο παραμιλούσαν στον ένοχο εαυτό σου

κι από τ’ άγγιγμά τους άνοιγε ένα παράθυρο μπροστά σου,

έτσι που σ' έστελνε απροετοίμαστο στις αποφάσεις της ζωής σου

έτσι που σ' έδενε με μυστήριο ο λυτρωτής των ουρανών

και τώρα μπροστά στο δικαστήριο των ευαίσθητων ψυχών,

τι άραγε έχεις να απολογηθείς

παρά ένα φεγγάρι που δεν το έφτασες

παρά μια θάλασσα που δεν τη διέσχισες

κι έκλεινες τα βλέφαρα για να μη δεις την ομορφιά,

σε τρόμαζε ο παράδεισος που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις

και τα φτερά που είχες προσπαθούσες να πιστέψεις

πως ήταν πόδια, πόδια ανθρώπινα,

πώς να βαδίσεις το άπειρο μ’ εκείνα;

24/01/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης