Οι θάλασσες όλο κι απομακρύνονται...

Οι θάλασσες όλο κι απομακρύνονται
κι έφτασαν οι ώρες που καρτερώ
ένα όνειρο ανήλιαγο πάνω στο κύμα
ή ένα ξεφτισμένο γράμμα με κατάρτι μια αλήθεια,

μια φωνή από το άπειρο στολισμένη με ελπίδα
σημάδι του χρόνου που πέρασε και δεν άφησε ναυάγια.

Απλώνω τα χέρια να αγγίξω νησιά της ύπαρξης ξεχασμένα
και μένουν εκτάσεις λευκές που ο έρωτας έγραφε με φιλιά,
χώματα που άνθισαν της αγάπης λουλούδια κι άνεμοι
που έριξαν κάστρα γερά απ’ του πάθους τη φωτιά.

 

09/02/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης