"Εαυτέ μου" από την Αργυρώ Νίκα.

Είναι κάτι στιγμές που ακόμα και τον εαυτό μου φοβάμαι.

Μαζεύομαι σε μια γωνία τρομαγμένη.

Από τις σκέψεις μου, την καρδιά μου, την ψυχή μου.

Ναι εγώ με φοβάμαι, μόνο έμενα.

Όχι τους ανθρώπους...

άλλωστε αυτοί δεν μπορούν να μου κάνουν κάτι.

Ούτε τον θάνατο, αυτός φοβάται έμενα.

Στο χαρτί ξεσπάω για να τα βγάλω εκεί όλα

αυτά που με τρομάζουν.

Μα και αυτό σκίζεται και το μολυβί σπάει σε χίλια κομμάτια.

Αναρωτιέμαι πού να πάω για να ξεσπάσω.

Στον καθρέφτη;

Και αυτός ραγίζει, τα μάτια μου σαν αντικρίζει.

Άντε λέω να βρω κάτι

να τα βγάλω από μέσα μου, να τα πετάξω.

Στον γκρεμό να πάω να τα πετάξω

κομμάτια να γίνουν;

Μα κι αυτός δε με δέχεται…

Στη θάλασσα;

Μαύρη γίνεται, κύματα τεράστια σηκώνονται

και καράβια τρώει, ανθρώπους αθώους.

Τι σου φταίνε οι αθώες ψυχές, αναρωτιέμαι;

Που εσύ δεν μπορείς να βγεις από την κόλαση σου.

Που το φως δεν βλέπεις, στο σκοτάδι ζεις;

Αχ μωρέ εαυτέ μου, μη με φοβάσαι!

Άλλωστε έτσι δεν ήμουν, τώρα γιατί με φοβάσαι;

Αργυρώ Νίκα