Εκλογή Ποιημάτων του πολύπλευρου δημιουργού Παναγιώτη Χατζηγεωργιάδη (Νικηφόρου Βυζαντινού).

Το Χάραμα

(Εξαιρετικώς αφιερωμένο στους ηρωικώς και μαρτυρικώς πεσόντες κατά την έξοδο του Μεσολογγίου στα 1826)

Μαύρη πείνα τα 'χει πνίξει

τα βρε όλα η συμφορά

και η μάνα έχει σφίξει

το παιδί στερνή φορά

Έξοδο αποφασίζουν

κλέφτες και οπλαρχηγοί

με το αίμα τους ποτίζουν

τη χαροκαμμένη γη

Δες τον Xρήστο τον καψάλη

κι αν γεννιότανε ξανά

την φωτιά θά 'βαζε πάλι

που χαρίζει λευτεριά

Χάραμα κινούν και πάνε

προδομένοι πολεμούν

οι εχθροί δεν τους νικάνε

και στη γη πια δεν πατούν

Ραίνουν τα κορμιά με βάγια
που ανέλπιδα βαστούν

λευτεριά ζητώντας άγια

να σωθούν ή να χαθούν

Τον ραγιά μην τον λυπάσαι

δεν τoυ πρέπει να σωθεί
ένα μόνο να θυμάσαι

έχει ήδη σκοτωθεί

Ήρθαν

Λίγη ντροπή δε σου 'μεινε και λίγη τσίπα

να περιμένεις τους βαρβάρους να σε σώσουν

την ύπαρξη σου έκρυψες σε τούτη εδώ την τρύπα

ζώντας με μίαν προσμονή, να σε γλιτώσουν

Της ύπαρξης σου διάβηκαν τα τείχη

και συ παιδί αμούστακο, τους άνοιξες να μπούνε

κερκόπορτες βρήκαν πολλές, απ' τη στραβή σου τύχη

κι απ' τους κακούς λογαριασμούς πολλά κακά θα ρθούνε

Ήρθαν οι βάρβαροι, το δίχως άλλο

μέσα στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνουν ήδη

μαζί μ' αυτούς να, φτάνει έρχεται κακό μεγάλο

κι η μοίρα σε περιγελά ως νά 'σουνα παιχνίδι

Κι αν κάποιος κάποτε σταθεί στα λίγα λείψανα σου

με απορίαν περισσή πως πέθανες δω χάμω

με θάρρος που σου έλλειψε και μες τα δάκρυα σου

να πεις πως έχτισα πολλά ονείρατα στην άμμο 

Κατατρεγμός

(Μνήμη ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη)

Άθλιοι πλέον πάψετε

με στόμφο να θρηνείτε

σιχαμερώς και γοερώς

το ψεύδος να υμνείτε

Κατατρεγμός των αξιών

τον τόπο αυτόν βαραίνει

αέναος, άνισος αγών

και το κακό πληθαίνει

Μαύρες σκιές περιγελούν
το φως και την ελπίδα

το μέρος τούτο οδηγούν

χωρίς μιάν ηλιαχτίδα

Ω μέγα ψεύδος κυβερνάς

ετούτη εδώ την πλάση

η αλήθεια δεν εμπόρεσε

το να σε ξεπεράσει 

Υποταγή

Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου

τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου

ως φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου

να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου

Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου

να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα

αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου

δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα

Στοιβάχτηκες και συ σε μια φωτογραφία
με ψεύτικα χαμόγελα γεμάτη

πλημμυρισμένη από δήθεν ευτυχία

μέσα στου κόσμου του μικρού, την τόση απάτη

Θα ρθώ με πόνο εκεί που ετάφη η ζωή σου

λίγα λουλούδια για να αφήσω νοερά

πάνω στο φέρετρο της προδομένης ύπαρξης σου

που γυαλισμένο με κοιτά θανατερά 

Όσοι...

Όσοι ανέπνευσαν καθάρια

όσοι σταθήκαν παλλικάρια

τον κόσμο αυτό περιφρονήσαν

όσοι ποτέ δεν τους νικήσαν

Όσοι τον θάνατο αντικρύσαν

μανάδες και παιδιά αφήσαν

να παν να βρούν τη λευτεριά

μ' αβέβαιη τόση σιγουριά

Όσοι μιλήσαν του αγέρα

και τους εχθρούς έκαναν πέρα

όσοι βραχήκαν στην βροχή

κι όσοι απέθαναν φτωχοί

Όσοι τον κόσμο αυτό γευτήκαν

και στις χαρές του ξεχαστήκαν

όσοι αγάπησαν βαθιά

όσοι παρέμειναν παιδιά

Χρόνο και τόπο όσοι αψηφίσαν

και τους ανθρώπους συγκινήσαν

κάθε στιγμή ζωής ξοδέψαν

τα όνειρα τους όσοι κλέψαν

Όσοι την μέρα τους αδράξαν

πλούτη και φθόνος δεν τους νοιάξαν

όσοι υπήρξαν ζωντανοί

γεμάτοι θεία αναπνοή... 

Άγνωστος

(Στον άγνωστο στρατιώτη)

Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια

απ' του θανάτου σου τη μαύρη την γιορτή

σαν να σε τύλιξε μέσα στα χιόνια

αιώνια δόξα μα κι απέραντη σιώπη

Τη μάνα φίλησες στα χέρια

κι είπες θα γύριζες ξανά

μόνο δυό μαύρα περιστέρια

γυρίσαν πίσω και είν΄ όλα σκοτεινά

Ποιός να το ξέρει που κοιμάσαι

αν θα κρυώνεις τώρα πιά

τον θάνατο σου αν θυμάσαι

και το πώς πέθανες φρικτά

Άγνωστος μένεις μες το μνήμα

μακριά απ' τη θάλασσα των ζωντανών

μικρή η ζωή σαν ένα κύμα

που τρεμοπαίζει μεταξύ των αστεριών


Είς Διχόνοιαν


Ω διχόνοια κατατρέχεις
των ελλήνων τις ψυχές
τόσο πια που δεν αντέχεις
τις πληγές τις ανοιχτές

Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ
όπου εχύθηκε στην γής
πέρα ως πέρα, άκρη ως άκρη
κλαίουσα στέκει η πατρίς

Κι έπειτα από τόσο θρήνο
κι απο τέτοιον οδυρμό
την γεννήτρα γή αφήνω
τυλιγμένη στον θυμό

Τέτοιο μίσος, προδοσία
οφθαλμόν αντί οφθαλμού
είν' η μόνη περιουσιία
του τρανού αυτού λαού


Στον Παύλο Μελά


Της Μακεδονίας στέμμα
του αγώνα αρχηγός
το κορμί σου μες το αίμα
στέκει άγρυπνος φρουρός


Πια ως φάσμα τριγυρίζεις
στη ματοβαμμένη γη
δεν αντέχεις ν' αντικρύζεις
των αθλίων τη σιγή


Γύρω σου στέκουνε πάντα
των ηρώων οι μορφές
και του έπους του σαράντα
των παλλικαριών σκιές


Μόνος σου κινάς,πηγαίνεις
κει που σε τάξε η ζωή
με αγάπη υπομένεις
της πατρίδας την πληγή


 Χάριν μνημοσύνου


Γυρνώ με πόνο του μυαλού μου τις σελίδες
να δω τί έχει απομείνει τελικά
απ' των ηρώων τη θυσία, τις ελπίδες
που όλοι σβήσαν απ' τον χάρτη ξαφνικά


Με θλίψη βλέπω πως πολλά δεν έχουν μείνει
αχαριστία του ανθρώπου μια ζωή
σε όσους νοιάστηκαν για αυτόν, πάντοτε δίνει
πικρό ποτήρι λησμονιάς, χωρίς πνοή


Μόνο ο αγέρας που χτυπά στο παραθύρι
μαζί του φέρνει τις ανάσες των παιδιών
τα βογγητά και τις κραυγές που έχουν σπείρει
πάνω στις ράχες των απάτητων βουνών


Κι αν ένας τάφος και σταυρός δεν σε χωρίζουν
από τ' αδέρφι σου που πέσατε ψηλά
μια ηλιαχτίδα κι ένα φως σάς ξεχωρίζουν
φάρο μονάχο για όσους ζούν στα χαμηλά


Χρυσούν απόγευμα στο Θέατρο


Ανάμεσα στα μάρμαρα του αρχαίου κόσμου εφάνεις 

κάποιο χρυσό απόγευμα που επέρασε και εχάθει
κι απ' της ψυχής τα αιώνια, τα πέλαγα τα βάθη
να ανασύρεις τη ζωή, που ζεις μα που δεν φτάνεις


Περνάν οι μέρες κι ο καιρός, χανόμαστε το ξέρεις
στου χρόνου τη μυλόπετρα συνθλίβεται η πλάση
σταματα πια ν' αναπολείς, πάψε να υποφέρεις
για κάτι που δεν έζησες, που θα σε ξεπεράσει

Είμαι και γω εδώ μαζί, ανάμεσα στην ύλη
εκείνο δα το απόγευμα που επόναγε η ψυχή σου
σε σώμα νέο δυνατό, πνευματική σου φίλη
που η καρδία μου σ' αγαπά και που πονώ μαζί σου

Ο κόσμος φτιάχτηκε για εμάς και για εμάς χαλιέται
μην κλαίς για ό,τι πέρασε, τίποτε δεν ξεχνιέται
έτσι μου αποκρίθηκες μ' ένα μονάχα βλέμμα
με δύο μάτια παιδικά που εχθρεύονται το ψέμμα

Ρητά και επιγράμματα

"Άγιοι μαρτυρήσαντες και ήρωες του τόπου
εβγάτε απο τους τάφους σας να δείτε το κατάντι
πόσο πολύ πιο χαμηλά φτάνει η ζωή τ' ανθρώπου
σαν ζει χωρίς ιδανικά μες της ζωής τ' αγνάντι".

Ω, της Ελλάδος οξύμωρον κάλλος
τόπος μικρός μα συνάμα μεγάλος

Ελλάδα χώρα του φωτός
λαμπρού του παρελθόντος
κατέστης φάσμα της νυκτός
και ομοιάζουσα φρικτώς
ως τεθνεούσης ζώντος

"Ο προβληματισμός αποτελεί το πρώτο στάδιο επίλυσης των προβλημάτων"

"Η ιστορία γράφεται οταν λές "ΟΧΙ" εκεί που όλοι περιμένουν να πείς "ΝΑΙ" "

"Η πίστις είς τον θεόν, δίδει δύναμην και αξίαν είς τον εκάστοτε αγώνα"

"H αλήθεια ακολουθεί πάντοτε τον μοναχικό και δύσβατο δρόμο της νίκης"

"Ο λησμονήσας τους προγόνους, λειτουργεί υπαρξιακώς ώς τροχοπέδη μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος"

"Όστις ήλθεν,αναγκαστικώς απελθέτω"

 


 

    Ο Νικηφόρος Βυζαντινός (φιλολογικό ψευδώνυμο του Παναγιώτη Χατζηγεωργιάδη),είναι μέλος της ένωσης πνευματικών δημιουργών Αγγλίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος.  

   Γεννήθηκε στα 1976 στην Αθήνα και έπειτα από το πέρας των εγκυκλίων σπουδών του, σπούδασε οικονομικά και ψυχολογία σε πανεπιστήμια της Αγγλίας, από τις αρχές του 2000 όμως ασχολήθηκε με την παραγωγή μουσικής.
   Ως λογοτέχνης έχει ήδη διακριθεί επί σειρά ετών στους δελφικούς αγώνες ποίησης που διοργανώνονται από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, αλλά και έχει αποσπάσει πολλά πρώτα και δεύτερα βραβεία από άλλους φιλολογικούς διαγωνισμούς που πραγματοποιούνται στην χώρα.
      Εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιογραφεί επάνω σε ζητήματα που αφορούν την τέχνη, τον πνευματικό κόσμο και τα όποια  προβλήματα του, ενώ ασχολείται ενεργά με την πολιτική, υπήρξε υποψήφιος βουλευτής και Ευρωβουλευτής αλλά και γενικότερα ενεργός πολίτης, μιάς και θεωρεί πως η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι μόνον δικαίωμα μα και καθήκον σε καιρούς χαλεπούς ιδιαίτερα για τους  ανθρώπους του πνεύματος.