Πέντε ποιήματα από τον Παύλο Πολυχρονάκη.

Στον ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Που ‘σαι βρε Αλέξη που ‘λεγες θα σχίσεις τα Μνημόνια

ότι θα διαπραγματευτείς τα διαπραγματευθέντα

θα φέρεις «Μάγκνα» ταραχή στης Ευρώπης τα πνευμόνια  

και δεν θα δώσεις ένα Ευρώ στα δάνεια τα ληφθέντα.

Τους «Λεονταρισμούς» αυτούς πίσω τους έχεις πάρει,

γιατ’ είδες και κατάλαβες, και τούτο προς τιμή σου

πως δεν μπορεί ξυπόλυτος να κάνεις το λιοντάρι

στους τυρανοδεινόσαυρους που ελέγχουν τη ζωή σου.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Ρώτησαν «τον σατιριστή» σ’ ένα γνωστό Κανάλι

που θέλανε των βουλευτών να δείξουνε το χάλι:

Κανάλι            - Μόνο σε μια περίπτωση πάντοτε λέν’ αλήθεια

οι Βουλευτές, που μόνο λέν’, ψευτιές και παραμύθια.

Πότε συμβαίνει αυτό αν βρεις, θα πάρεις αμοιβή σου

Χίλια Ευρώ! Τριπλάσια! από την σύνταξή σου…

Σατιριστής       - Φίλοι μου! την πατήσατε! «Χάσατε από χέρι…».

Την δύσκολη απάντηση, η αφεντιά μου ξέρει!

γιατί, εγώ, τους βουλευτές τους έχω μελετήσει∙

τους έφαγα στη μάπα μου κι έχω φιλοσοφήσει…

πως λέν’ αλήθεια όταν λέν’, ψεύτη, ο γεις τον άλλο,

γιατ’ είναι ψεύτες όλοι τους κι εγώ δεν τους προσβάλω…

                                    ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Όταν τη φλόγα του θυμού τη σβήνεις με το γέλιο

και την αγάπη, φτιάχνοντας, ένα «μαντζούνι» τέλειο.

Όταν εις το «βασίλειο», εκείνο, της ασχήμιας,

ανακαλύπτεις ομορφιές και ζεστασιά της γύμνιας.

Όταν ζιζάνια φθονερών ποτέ δεν στραγγαλίζουν

τον κήπο της ελπίδας σου, μα τονε διανθίζουν.

Όταν μοιράζεσαι χαρά και πόνο του «πλησίον»

στο χάος τόσων μοχθηρών και άλλων απαισίων.

Όταν μπορείς «να αγαπάς μα και να σ’ αγαπούνε»

χωρίς τους λόγους τους γνωστούς… που κάπου αποσκοπούνε.

Όταν χνώτα αχάριστων ποτέ δεν σου θαμπώνουν

τον ουρανό της προσφοράς, μα σου τον ξαστερώνουν.

Όταν «τ’ άδικο πολεμάς και δεν υπολογίζεις

καθόλου τις συνέπειες, γιατί τις νταγιαντίζεις».

Κι όταν «προσφέρεις το καλό», χωρίς να περιμένεις

«Θεού ανταμοιβή» γι’ αυτό, σε τρώγλη και να μένεις.

ΤΟΤΕ. Είσαι ο άνθρωπος που ‘ψαχνε ο Διογένης,

ο Μένανδρος και ο Χριστός, που θέλει ο Ωριγένης,

ο άνθρωπος πουν’ της ζωής το πιο ωραίο… πράγμα,

μα… όταν είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ! κι όχι θηρίων κράμα.

                               ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΤΙΑ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ

Η Ρένα, μια πολύ κοντή κοπέλα από τη Σούδα,

τον χωριανό της τον Κωστή τον βάφτισε Ιούδα

γιατί παλιά είπε του άντρα της ότι κοντή φαντάζει

και μαρτυριάρη έκτοτε και Γιούδα τον φωνάζει. 

Η ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΗ ΜΕΡΙΔΑ

Τον κύρη του, ο Ιακώβ, στην πείνα είχε ψοφήσει

γιατί τα πρωτοτόκια δεν του ‘χε εκχωρήσει.

Και όταν πια ο Ισαάκ δεν άντεχε την πείνα

για ένα πινάκιο φακής, του τα ‘δωσε και κείνα.

Και έτσι το πινάκιο που εδόθη με παγίδα…

στην ιστορία έμεινε: «Η πιο ακριβή μερίδα!».