Ένα όμορφο ερωτικό ποίημα από τη Γιώτα Νάκου.

Με ανάγκασες να κόβω το χρόνο μου 
να ντύνω την απουσία σου...
Να κρατάω την ψυχή μου με τα δάχτυλα 
που φέρουν το άρωμα σου...
Να αρνούμαι του ηλίου το αυταπόδεικτο 
και των ονείρων το ακίνδυνο...
Με ανάγκασες άμετρα πιο θανάσιμος 
από μοιραία ήττα...
Με ανάγκασες να σ' ανασάνω... 
Μ' αγάπησες...
Κι είναι πια νεκρό απολίθωμα το "τότε" μου 
μαζί μ' αυτή που το εκατοικούσε...
Και στο ανταπέδωσα με λαύρα ισάξια...
Μ' αγάπησες, σε αγαπάω.

Γιώτα Νάκου