Τέσσερα ποιήματα του Παύλου Πολυχρονάκη.

ΜΙΑ ΑΥΡΙΑΝΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Είμαι η Πίτσα η Ξανθιά, εταίρα ξακουσμένη

Κι ασκώ το πρώτο επάγγελμα που ‘ρθε στη Οικουμένη.

Μα δεν το θεωρώ ντροπή, (αν έχετε απορίες)

Κι ας με κοιτούν ειρωνικά οι έντιμες ….κυρίες.

Το θεωρώ λειτούργημα που είναι ψυχοφθόρο

Μα ‘ χει το πλεονέκτημα να ΄ναι  προσοδοφόρο.

Κινούμαι από το Σουφλί μέχρι τη Νότια Κρήτη

 κι ένα φωτάκι κόκκινο μου βάνουνε στο σπίτι.

Την πιο τρανή απόλαυση παρέχω στα αγόρια

Και σ’ όσους ατυχήσανε, διώχνω τη στεναχώρια.

Αν δεν υπήρχα πρόβλημα θα ‘χαν οι στρατευμένοι,

Γεροντοκόροι, εργένηδες, έγχρωμοι, κουνημένοι,

Κουτσοί, μουγκοί, αλλήθωροι, βλάκες, κακοφτιαγμένοι,

ψυχοπαθείς, ανώμαλοι, κι άλλοι δυστυχισμένοι.

Σ’ όλους ανοίγω μια αγκαλιά, τονώνω το αντριλίκι

Κι ας λένε για <<το κάγκελο… και το χαλαμπαλίκι…>>

Ποτέ δεν έκαμα κακό και βλάβη σε κανένα

Και μόνο οι πουριτανοί έχουν να λεν για μένα.

Των παντρεμένων γυναικών τσ’ άντρες δεν ξελογιάζω

Και τσ’ άθλιους πολιτικούς, ποτέ δεν πλησιάζω.

<< Την προστασία.. >>προ πολλού την έχω κάνει πέρα

Και είμαι αυτεξούσια. Είμαι η παλιά εταίρα,

Η θεοδώρα η Λαΐς, η Φρύνη, η Ασπασία

Που παντρευτήκανε τρανούς κι άσκησαν εξουσία

Έχω για τα γεράματα στην μπάντα παραδάκι

Και δεν φοβούμαι, Σοϊμπλε, Τσίπρα και Βαρουφάκη.

Πληρώνω τις κρατήσεις μου, πληρώνω εφορία,

θα πάρω  σύνταξη καλή και θα ‘μαι μια κυρία!

Κι αφού ‘χω κι ένα όνομα, ο Χάρος να με πάρει

αν δεν γινώ πρωθυπουργός, πριν απ’ τον Κασσιδιάρη…

Και τότε θα φωνάξετε :<< Έπρεπε μια εταίρα  

να κυβερνήσει για να δει η χώρα άσπρη μέρα…>>

Η ΑΝΑΓΟΜΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΜΨΩΝ

Του υπερδυνατού Σαμψών, μια όμορφη κοπέλα,

η Δαλιδά, του έκαμε τη δύναμη… δαντέλα…

Κι έτσι αδύναμο οι εχθροί σ’ ένα ναό τον κλείσαν

όμως την αναγόμωση δεν την υπολογίσαν…

γιατί χωρίς τη Δαλιδά θα ξανακαρδαμώσει

και θα γκρεμίσει τον ναό κι όλους θα τους πλακώσει. 

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Για «Αρχηγό – Κρητίκαρος» σου είπαν πως δεν κάνεις

γιατ’ η γενιά σου είν’ μικρή, στο νου σου μην το βάνεις.

Και συ τους αποστόμωσες με μια μαντινάδα

που θα τη λέν’ οι Έλληνες μέχρι να ζει η Ελλάδα:

«Σαν είν’ ο τράγος δυνατός, δεν τονε στένει η μάντρα…

ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα». 

ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

Η πιο γλυκιά κατάσταση στου ανθρώπου στην πορεία

για όσους δεν την ξέρουνε και έχουν απορία

είναι το θείο αγαθό που λέγεται: Ευτυχία·

αυτό που διώχνει μακριά την κάθε δυστυχία

πόνους, καημούς και βάσανα, πίκρες κακοτυχία

και άμεσα συνδέεται με την επιτυχία.

Αυτήν τα πλείστα λεξικά την λεν Καλοτυχία,

άλλα την ονομάζουνε απλά, Ευδαιμονία

και έχει το ιδίωμα να μην ειν' αιωνία.

Πότε κρατάει μια στιγμή, πότε κρατά μια ώρα

και πάντα σταθερά κι αργά παίρνει την κατηφόρα

φτάνοντας στο απόλυτο μηδέν από ασθένεια,

απ' αστοχία, συμφορά, ξέπεσμα και δυσμένεια.

Μα υπάρχουν κι άνθρωποι πολλοί πού' ναι ευτυχισμένοι

δίχως εντυπωσιακά νά' ναι πετυχεμένοι.

Αυτοί ‘ναι οι  ολιγαρκείς πού' χουν Θεού! τη χάρη

να απολαβάνουν τη ζωή, τη φύση, το φεγγάρι,

με μια μπουκιά ξερό ψωμί, με μια γουλιά κρασάκι,

μ' ένα χορό του γούστου τους με ένα τραγουδάκι,

με την αγάπη την καλή που γέμει η καρδιά τους

και με την εύνοια του θεού! πού 'χουνε την υγειά τους.

                                    Παύλος Πολυχρονάκης