Ένα όμορφο ερωτικό ποίημα από την Γιώτα Νάκου.

Είναι μια άνοιξη ψυχρή ετούτη εδώ η άνοιξη
την ώρα που ξέφευγε απ' τα χέρια του χειμώνα
σαν εραστής αποτρελάθηκε 

στην επικείμενή της έλλειψη, την δάγκωσε 

εκεί στην πλάτη χαμηλά με λύσσα...
του ξέφυγε, μα μέσα της μεγάλωνε 

της παγωνιάς του ο σπόρος,
του ξέφυγε, μα μέσα της τον κουβαλάει,
ανθοί πάνω στο σώμα της,

περικοκλάδες στα μαλλιά της 

κι οι ευωδιές της να σκορπίζονται παντού
βαθιά μέσα στο σώμα της

στον μυστικό της τόπο 

ν' ανασαλεύει ο σπόρος του και να κυοφορείται,
είναι μια άνοιξη ψυχρή ετούτη η άνοιξη,
ρόδα ανθίζουνε στα πόδια της...
μα η καρδιά της αφουγκράζεται 

τον ψίθυρο του εντός της 

μεγαλώνοντας... χειμώνα.

Γιώτα Νάκου