Καρτέρι
στήνει να ματώσει
τη μοναξιά.
Σταγόνες των ματιών μου
βουβές, ούτε λυγμός.
Ακολουθούν την πλάνη
που τους δώσανε παραμύθι
να μη χωράει το «μαζί».
Κίτρινα λόγια ειπωμένα
έγιναν στάχτη
σ’ έρωτες που παίξαμε
με το «σ’ αγαπώ».
Θεατής σε μια οθόνη να δικαιολογώ
των τραγουδιών μου την ηχώ.
Στον εαυτό μου συγχωροχάρτι
προσπαθώ να δώσω,
πώς ξεγελιέται έτσι η ψυχή...
Άνθρωποι ν’ αγαπάνε την αγκαλιά
και μ’ ένα νεύμα να πουλάνε
τα «θέλω»
για μια κόλαση ηδονής
της μιας στιγμής....
Της καρδιάς μου το κόκκινο θέλεις
να γευτείς,
να πιεις νέκταρ στον βωμό του έρωτα....
αλλά φυσάει κρύο
στη μέση του καλοκαιριού,
πώς να ζεσταθείς;
Μακριά μου πέταξες χαρά
κι εγώ σε ζητάω κορίτσι χαμογελαστό
να γίνω ξανά,
να παίζω και να γελάω
στην κάθε αφορμή δυνατά
Ιωάννα Ριζαριώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου