Δύο ποιήματα του Βασίλειου Αναστασιάδη από την Αδριανή Δράμας.

Σπουδή χαμένων Παραδείσων

Σε κάθε ερώτα σπουδή, χαμένων Παραδείσων.

Πρωτόπλαστοι, πρωτόπειροι, άπατη γυμνωθέντες.

Διψά κορμιού, δίψα Ψυχής, απώλεια αυτοεξορία.

Ψηλάφηση στη στέρηση, ένγλυπτη απουσία.

Περίπλους στου ΝΟΗΜΑΤΟΣ, τα ακρότομα ακρογιαλιά.

Που σιαφανά μπροβάλλουνε, διαυγαστικά φωνίζουν

Ζωή είναι η Παραίτηση χάριν ζωής του Άλλου.

Βλάβη, φίδι στο φύλλωμα

Η Βλάβη αναπάντεχα, αδιόρατη γλιστράει.

Σαν φίδι στα φυλλώματα, του αρχαίου Παραδείσου.

Μια αστοχία ασήμαντη, μια υστεροβουλία.

Μια ελλειμματική απόκριση, κάποια μικρή αστοχία.

Αναμοχλεύει τα παλιά, τη Μνήμη μαχαιρώνει.

Και ποταμούς παράπονα, χύνει και φαρμακώνει.

Το αγνό λουλούδι του Έρωτα, που αναστολή μας δίνει.

Δαγκωματιά στο Θάνατο, παράταση στο Χρόνο.

Ένα φωτάκι, διόδιο στο Εμείς της Αφθαρσίας.

Για Αλαργινό Λιμάνι.

Βασίλειος Αναγνώστης